Βλέποντας αυτό το πρόσωπο του δολοφόνου της άτυχης Καρολάιν, σκέφτεσαι πόσο φτηνά σκεπτόμαστε και πόσο ρηχά ενεργούμε, όταν κρίνουμε την συμπεριφορά των άλλων με βάση μόνο την εξωτερική τους εμφάνιση.

Ένας στυγνός δολοφόνος που έπαιζε θέατρο με την ψυχή της δολοφονημένης συζύγου του, χρησιμοποιώντας για τον ψυχολογικό επηρεασμό όλων μας την μικρή κόρη τους.

Σαράντα ημέρες θέατρο του παραλόγου.

Η σκοτεινή πλευρά της αδίστακτης προσωπικότητάς του δεν είναι για ψυχιατρική ανάλυση, αλλά για να προβληματισθούμε, για τα στερεότυπα, που η κοινωνία μας θέτει για την έννοια του ευτυχισμένου και του επιτυχημένου γάμου.

Και ας πλημμυρίζει από ομορφιά και καλοσύνη η γυναίκα.

Μπορεί η μαρτυρική ζωή της και η αξιοπρέπειά της, μαζί με την αδυναμία της να αμυνθεί, από μια κοινωνία και ένα νομικό πλαίσιο αναποτελεσματικής λειτουργίας, να την καταστήσει βορά, στις σκοτεινές και ανομολόγητες επιδιώξεις του δολοφόνου συζύγου της.

Τι κι αν η γλώσσα του σώματός του έδειχνε την ενοχή του;

Η διάρρηξη του φεγγίτη εισόδου στην κατοικία της σκηνοθετημένης δολοφονίας δεν είχε κανένα στοιχείο εξωτερικής επέμβασης για την είσοδο των υποτιθέμενων δραστών σ’ αυτήν.

Από το πιο αδαές εγχειρίδιο εγκληματολογίας προέκυπτε ότι ο δολοφόνος ήταν μέσα στο σπίτι του αποτρόπαιου εγκλήματος.

Κυνικός, αμετανόητος, μεθοδικός, στυγνός, ναρκισσιστικός, απαθής, κτητικός, αντικοινωνικός και απάνθρωπος.

Αυτοί που γνώριζαν έπρεπε νωρίτερα να του στερήσουν αυτήν την αλαζονική συμπεριφορά αυτοπροβολής του ως δήθεν θύματος.

Η Καρολάιν μπορεί να έγινε άγγελος, αλλά η κοινωνία μας, ανήμπορη να αποτρέψει τις πηγές του κακού, διψά για αίμα και εκτρέφει μέσα στους κόρφους της, στυγνούς εγκληματίες, που διαπράττουν αποτρόπαια εγκλήματα.