Οι Έλληνες, πλέον, μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι. Καθώς, με μια κίνηση, συντασσόμενος με το μέτωπο κατά του εθνομηδενισμού που δημιούργησαν Καραμανλής-Σαμαράς, ο Νίκος Δένδιας κυριολεκτικά κονιορτοποίησε τις μεθοδεύσεις που οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια σε νέα εθνική ταπείνωση.

Η τεράστια νίκη που πέτυχε ο Δένδιας και δη μέσα στην έδρα του εχθρού, σε συνδυασμό με τον πανικό που του προκάλεσε (κάτι που φάνηκε ξεκάθαρα από την αντίδραση του Τσαβούσογλου), κατοχυρώνει απτά την εθνική κυριαρχία μας.

Αναγκάζοντας τους γνωστούς-άγνωστους μειοδότες του αρχιερέα της διαπλοκής, που επί της ουσίας λειτουργούν ως άτυπα γιουσουφάκια του σουλτάνου, να κρυφτούν στα λαγούμια τους.

Διότι μέχρι κι ο Μητσοτάκης που είχε ασπαστεί τον εθνομηδενισμό που υπηρετούν, κατόπιν της εθνικής νίκης του Δένδια, προέβη σε μια αναπάντεχη -καλοδεχόμενη φυσικά- κυβίστηση, αδειάζοντάς τους.

Όχι ότι μπορούσε να πράξει διαφορετικά. Άλλωστε, ήταν τόσο ηχηροί οι πανηγυρισμοί του λαού υπέρ του Δένδια που εκφράστηκαν μέσω των κοινωνικών δικτύων, που δεν είχε άλλη επιλογή.

Τρανή απόδειξη, η διαρροή του Μαξίμου περί απόλυτης συνεννόησης πρωθυπουργού-ΥΠΕΞ, αμέσως μετά τα απανωτά χαστούκια του Δένδια στα μεμέτια.

Βέβαια, στο τέλος η διαρροή επιμένει ότι δεν έχουμε μία συγκεκριμένη διαφορά με την Τουρκία όπως κατέστησε σαφές ο Δένδιας στον τρεμάμενο Μεβλούτ, αλλά διαφορές.

Θέλουμε να πιστεύουμε ότι το εν λόγω λάθος έγινε εκ παραδρομής από τον συντάκτη του κειμένου κι όχι από τον πρωθυπουργό.

Σε κάθε περίπτωση, ό, τι κι αν συμβαίνει, είναι δεδομένο πια πως ο Μητσοτάκης είναι δέσμιος της εθνικής γραμμής περί της μίας και μοναδικής διαφοράς με την Τουρκία (ΑΟΖ/ Υφαλοκρηπίδα) και κατ΄ επέκταση των Δένδια, Καραμανλή, Σαμαρά που την υπηρετούν πιστά.

Που σημαίνει, ότι οι Πρέσπες του Αιγαίου που περιλάμβαναν όλες τις επεκτατικές ονειρώξεις του Ταγίπ (απώλεια ΑΟΖ Καστελόριζου, αποστρατικοποίηση νησιών, αναγνώριση τουρκικής μειονότητας κ.ο.κ) και προωθούσε μέχρι πρότινος μέσω της αγαστής συνεργασίας με τους οπαδούς του προδοτικού Ελσίνκι, ανήκουν στο παρελθόν.

Κοίτα να δεις που ο Κυριάκος… θέλοντας και μη θα γίνει πατριώτης.

Αυτά είναι τα ωραία… γυρίσματα στην πολιτική.

Ευελπιστούμε, ωστόσο, να μην ενδώσει σε ενδεχόμενες απειλές της καγκελαρίας.

Αν θέλει να στοιχιστεί με κάποια πλευρά, ας προτιμήσει αυτή των Αμερικανών (ουσιαστικά, όχι παραχωρώντας απλώς βάσεις), οι οποίοι ξαναμπαίνουν δυνατά στο παιχνίδι για να δείξουν ποιος είναι το αφεντικό κι απ’ ό,τι φαίνεται μάλλον επιφυλάσσουν στον Ερντογάν ανάλογο τέλος με του Καντάφι.

… «Γιατί, ναι μεν βρε αδερφέ έχουμε ανάγκη τη γεωστρατηγική θέση της χώρας σου, αλλά εμείς κάνουμε κουμάντο. Κι αν νομίζεις ότι θα μας εκβιάζεις με διπλά παιχνιδάκια με τη Ρωσία, αυταπατάσαι». ΄Η κάπως έτσι τέλος πάντων.

Κάτι που ίσως εξηγεί και την κατά μέτωπο επίθεση του Δένδια. Καθώς, ναι μεν παίζει ρόλο το εσωτερικό κλίμα που διαμόρφωσαν Καραμανλής-Σαμαράς, αλλά ο κύριος εξαρτάται από αυτό που διαμορφώνεται διεθνώς.

Ποιος ξέρει. Ο χρόνος θα δείξει.

Η ουσία είναι ότι μετά την επική νίκη Δένδια (για να είμαστε ειλικρινείς δεν το περιμέναμε, εξαιτίας του προφίλ που καλλιεργούσε πριν βάλει το όπλο στον κρόταφο του εχθρού), η Ελλάδα στέκεται στη διεθνή σκηνή αγέρωχα κι όχι ως παρίας.

Λέγοντας «Μολών Λαβέ» στον επεκτατικό τραμπούκο γείτονα, ο οποίος έπειτα από τον διεθνή διασυρμό που υπέστη ψάχνει να βρει απεγνωσμένα τρόπο αντίδρασης, μπας και πείσει ότι δεν έχει χάσει την πρωτοβουλία των κινήσεων.

Για να δούμε, τί θα κάνει ο δήθεν πανίσχυρος Σουλτάνος, πέραν των λεκτικών ακροβασιών και των λοιπών προκλήσεων;

Την πάτησες κουμπάρε, γιατί αντιλαμβάνεσαι ότι η Ελλάδα δεν είναι ούτε Συρία, ούτε Ιράκ, ούτε Αρμενία. Κι ότι αν τόλμαγες να της επιτεθείς θα ένιωθες στο πετσί σου την υπεροχή της πολεμικής της αεροπορίας, διότι δεν θα μπορούσε να την αναχαιτίσει η δική σου καθώς την διέλυσες κυνηγώντας φαντάσματα. Εξ ου και τα διπλωματικά αλισβερίσια με τη φράου για να καταφέρεις το ακατόρθωτο.

Τελικά… σύντροφοι κοψοχέρηδες αποδείχτηκε, για μια ακόμη φορά, ότι η Ελλάδα είναι αδύνατο να πεθάνει.

Ας ελπίσουμε ότι ο Δένδιας, παρά τις όποιες πιθανές πιέσεις, θα υπερασπιστεί την εθνική γραμμή μέχρι τέλους και δεν θα μας διαψεύσει.

Εξάλλου, κάνεις δεν δύναται να αποκλείσει πως ο τσαμπουκάς στους Μογγόλους, εκτός από την υπεράσπιση της πατρίδας, στοχεύει και στην κατάκτηση της πρωθυπουργίας (οι παρατηρητικοί το έχουν διακρίνει από τότε που σήκωσε μπαϊράκι κατά των Γερμανών απαιτώντας να σταματήσουν την παροχή οπλισμού στους Τούρκους).

Συνεπώς, δεν συντρέχει λόγος να οπισθοχωρήσει.

Οψόμεθα…