Θυμόμαστε τή Disney νά κυκλοφορά λίγο πρίν τά Χριστούγεννα ταινίες κινουμένων σχεδίων, ὅπως οἱ «’Αριστογάτες», ὁ «Ρομπέν τῶν Δασῶν», ἡ «Λαίδη καί ὁ Ἀλήτης» ἤ ἀργότερα ἡ «Ἄριελ», ὁ «Ἀλαντίν», ἡ «Παναγία τῶν Παρισίων» κλπ.

Σέ ὅλη αὐτή τήν πορεία ἕνα ἔμπειρο (καί βασικά ὑποψιασμένο) μάτι μπορεῖ νά ἀντιληφθεῖ μία ἀργή, ἀλλά σταθερή διολίσθηση μέ μηνύματα ὅλο καί πιό…περίεργα, μέσα στό νεοταξικό πνεῦμα τῶν τελευταίων δεκαετιῶν.

Τά πράγματα ὅμως εἰδικά τά τελευταῖα χρόνια τρέχουν πλέον (γιά τήν ἀκρίβεια κατρακυλοῦν στόν κατήφορο) μέ ταχύτητα καί ἄνευ προσχημάτων καί ἔτσι φέτος κυκλοφόρησε μία ταινία κινουμένων σχεδίων μέ μία ὁμοφυλόφιλη φιγούρα σέ πρωταγωνιστικό ρόλο.

Ἡ ταινία βεβαίως, παρά τά θετικά σχόλια πού πῆρε (ἀλίμονο!) ἀπό τούς κριτικούς, πρός τό παρόν πατώνει εἰσπρακτικά (καί αὐτό εἶναι φυσικά παρήγορο), ἀλλά καί μόνο ἡ ἐπιλογή δείχνει γιά μία ἀκόμη φορά τήν ἀπόλυτη κυριαρχία τῆς νεοεποχίτικης ἀτζέντας καί μάλιστα σέ ὅλους τούς τομεῖς.

Εἰδικά δέ στόν χῶρο τῶν παιδικῶν ταινιῶν (ἀλλά καί παιχνιδιῶν) ἡ συγκεκριμένη ἐπιλογή, ὅσο καί ἄν σοκάρει, θά πρέπει πλέον νά θεωρεῖται πολύ λογική, καθώς τά παιδιά εἶναι πού πρέπει νά «ἐκπαιδευτοῦν» ἀπό πολύ τρυφερή ἡλικία καί νά ἐξοικειωθοῦν μέ ὅλη τή διαστροφική δυσωδία της.

Ἀπολύτως ἀναμενόμενο πράγματι μέσα στόν «Strange World», ὅπως εἶναι καί τό ὄνομα τῆς ταινίας. Ὁ ὁποῖος φυσικά καί παράξενος τυγχάνει, ἀλλά καί ἐξολοκλήρου ἀνάποδος.

Ὅσο γιά τό εὐρύτερο συμπέρασμα, ἔχει μέν γραφτεῖ καί εἰπωθεῖ πολλές φορές, ἀλλά εἶναι τόσο καίριο καί κρίσιμο, πού δέν πρέπει νά σταματήσουμε νά τό ἐπαναλαμβάνουμε συνεχῶς: τόν νοῦ σας στά παιδιά, αὐτά εἶναι ὁ κύριος στόχος!