«Ο Αμερικανός Πρόεδρος δεν εκπροσωπεί ένα κράτος.
Είναι ο διευθύνων σύμβουλος μιας εταιρίας και πίσω από αυτόν
υπάρχει ένα διοικητικό συμβούλιο που εκπροσωπεί τις μεγάλες εταιρίες,
οι οποίες είναι οι πραγματικοί ιδιοκτήτες των Ηνωμένων Πολιτειών:
εταιρίες πετρελαίου και όπλων, τράπεζες και άλλα λόμπι.»
Μπασάρ Αλ Άσαντ, Πρόεδρος της Συρίας

“Οι Αμερικανοί ψηφοφόροι θα ψηφίσουν τον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών”… “Ο νέος πρόεδρος επιλέγεται από την πλειοψηφία των πολιτών των ΗΠΑ”… “Ο λαός των ΗΠΑ επιλέγει δημοκρατικά τον πρόεδρο του”… “Η μεγαλύτερη δημοκρατία του κόσμου ψηφίζει τον πρόεδρο”…

Όταν ακούσαμε αυτές τις φράσεις, όπως κι άλλες περισσότερες πριν τις 3 Νοέμβρη 2020 ως σήμερα, θα πρέπει να θυμόμαστε ότι είναι ψευδείς, ή τουλάχιστον στοχευμένα μη σωστές.

Ψέματα ολκής, που επαναλαμβάνουν με τις όποιες διαφοροποιήσεις όλοι οι “έγκυροι” δημοσιογράφοι ανταποκριτές στις ΗΠΑ επαναλαμβάνουν, όλοι οι πανεπιστημιακοί καθηγητές, “διεθνολόγοι”, “πολιτικοί επιστήμονες” που έχουν μόνιμο στασίδι στα κανάλια και…

φυσικά όλοι οι πολιτικοί μας, πέρα κι έξω από ιδεολογικές διαφορές.
Το αμερικανικό εκλογικό σύστημα που θα οδηγήσει στην “εκλογή” προέδρου δεν είναι τόσο απλό. Βασικά δεν υπάρχουν εκλογικοί κατάλογοι με τα 350 εκατομμύρια Αμερικανών πολιτών, αλλά κάθε φορά, κάθε Πολιτεία δημιουργεί εκλογικούς καταλόγους, κάνει εγγραφές στους εκλογικούς καταλόγους και βάζει τους όρους εγγραφής, αλλά και το ποσό που πρέπει να πληρώσει όποιος θέλει να εγγραφεί και να ψηφίσει.

Η παγίδα των εκλογέων. Ας ξεκινήσουμε λέγοντας ότι οι ψηφοφόροι δεν ψηφίζουν απευθείας για τον πρόεδρο, αλλά τους λεγόμενους «Μεγάλους Εκλογείς-Εκλέκτορες». Στην πράξη, καθεμία από τις 50 πολιτείες που αποτελούν μέρος της ομοσπονδιακής δημοκρατίας εκλέγει έναν προκαθορισμένο αριθμό «Μεγάλων Εκλεκτόρων», που συνδέονται-υποστηρίζουν έναν υποψήφιο για πρόεδρο. Συνολικά, υπάρχουν 535 εκλέκτορες που ψηφίζουν τον πρόεδρο με τον οποίο συνδέονται. Μια θεωρητική σύνδεση διότι για έναν ή άλλο λόγο κάποιος δεν μπορεί να αλλάξει γνώμη, καθόσον η ψηφοφορία είναι μυστική; Τέλος, ο πρόεδρος θα πρέπει να έχει την υποστήριξη τουλάχιστον 270 εκλεκτόρων.

Ας επανέλθουμε σε ένα επίσης ένα άλλο παράδοξο του συστήματος ψηφοφορίας των ΗΠΑ, που ουδεμία σχέση έχει με την αστική δημοκρατία που γνωρίζουμε στην Ευρώπη, όπου όλοι οι ενήλικες πολίτες είναι εγγεγραμμένοι σε εκλογικούς καταλόγους και μπορούν να ψηφίσουν. Στις αστικές δημοκρατίες είναι μάλιστα πολύ δύσκολο να χάσεις αυτό το δικαίωμα του εκλέγειν, δηλαδή να διαγραφείς από τους εκλογικούς καταλόγους χωρίς μια καταδικαστική απόφαση από τη δικαιοσύνη, που δεν υπήρξε ούτε για τους ενόχους νεοφασίστες της χρυσής αυγής.

Στη “δημοκρατική” Αμερική αυτά δεν ισχύουν. Μπορούν να ψηφίσουν “Μεγάλο Εκλέκτορα” ΜΟΝΟΝ όσοι εγγραφούν στους εκλογικούς καταλόγους, που γίνονται κάθε φορά πριν από αυτό που διαφημίζουν ως “προεδρικές εκλογές”. Η εγγραφή στους εκλογικούς καταλόγους γίνεται με τους δικούς της όρους και κανόνες από κάθε μία εκ των 50 Πολιτειών. Σε πολλές Πολιτείες ξεκινάει πολλούς μήνες πριν τις “εκλογές”, το ποσό εγγραφής που καταβάλει ο ψηφοφόρος δεν είναι παντού το ίδιο (υπάρχουν Πολιτείες που η εγγραφή κοστίζει ακόμη και 1.500 δολάρια), απαιτήσεις του είδους να διαθέτεις διαβατήριο, μόνιμη εργασία, δίπλωμα οδήγησης, τραπεζικό λογαριασμό και πάρα πολλές άλλες κανονιστικές διατάξεις, όπως σε ορισμένες Πολιτείες μπορούν να εγγραφούν από την ηλικία των 16 ετών.

Επιπροσθέτως, κάθε πολίτης που κάνει αίτηση εγγραφής στον εκλογικό κατάλογο είναι υποχρεωμένος να δηλώσει ταυτοχρόνως με την αίτηση του, την πολιτική του προτίμηση με τρεις επιλογές: Δημοκρατικός, Ρεπουμπλικανός, Ανεξάρτητος.

Τώρα τι είδους ψηφοφορία έχουμε, ποια μυστικότητα ψήφου… είναι άλλου παπά ευαγγέλιο, όπως λέει ο θυμόσοφος λαός μας,

Στη συνέχεια, οι αιτήσεις εγγραφής λίστες ελέγχονται από Επιτροπές της κάθε Πολιτείας και διαγράφουν -δεν εγγράφουν στους εκλογικούς καταλόγους-, όσους θεωρούνται “ακατάλληλα άτομα”, δηλαδή έχουν ποινικό μητρώο, δοσοληψίες με την εφορία, οφειλές στο κράτος και πάρα πολλούς άλλους λόγους. Αυτές οι εκκαθαρίσεις των αιτήσεων εγγραφής στους εκλογικούς καταλόγους επηρεάζουν προφανώς τα φτωχότερα τμήματα του πληθυσμού, τους φτωχούς που κατόρθωσαν να φτάσουν στο κατώφλι της εγγραφής και ιδίως τους μαύρους και τους ισπανόφωνους, την φυλετική προκατάληψη.

Η απάτη της δήθεν λαϊκής ψήφου, της δήθεν ψηφοφορίας. Το αποτέλεσμα αυτής της “ψηφοφορίας” είναι μια πραγματική χειραγώγηση της ψήφου. Το 2000, για παράδειγμα, της αμφιλεγόμενης εκλογής του υιού Μπους, η Πολιτεία της Φλόριντα διέγραψε, δεν ενέκρινε την εγγραφή 57.700 ψηφοφόρων, κυρίως Μαύρους και Ισπανόφωνους που είχαν εγγραφεί ως Δημοκρατικοί ψηφοφόροι (να θυμόμαστε… στην αίτηση εγγραφής στον εκλογικό κατάλογο είναι υποχρεωτικό ο πολίτης να δηλώσει την πολιτική του ταυτότητα). Η νίκη πήγε στον Ρεπουμπλικάνο υποψήφιο με λιγότερους από 500 (πεντακόσιες) ψήφους.

Ο μεγάλος μύθος, η απόλυτη απάτη της εκλογής, γνωστή σε όλους τους πολιτικούς μας και κόμματα, τους περίφημους “καθηγητές πανεπιστημίων”, τους διεθνολόγους-αναλυτές που κάθε βράδυ σχολιάζουν στα κανάλια και ως “πανεπιστημιακοί” παραμυθιάζουν τον πολίτη-τηλεθεατή, όπως και στην “έγκριτη δημοσιογραφία”. Ο αριθμός των εκλογέων-ψηφοφόρων δεν έχει ΚΑΜΙΑ σχέση με τα περίπου 350 εκατομμύρια των Αμερικανών πολιτών, που υπολογίζονται ΜΟΝΟΝ για την κατανομή των εκλεκτόρων. Ο υπολογισμός των ψήφων που λαμβάνουν οι εκλέκτορες, δεν έχει ΚΑΜΙΑ σχέση με το πόσους ψήφους λαμβάνει ο κάθε συνασπισμός. Κάθε Πολιτεία έχει το δικαίωμα 2 (δύο) “Μεγάλων Εκλεκτόρων”, συν έναν αριθμό ίσο με τους βουλευτές που αποστέλλονται στη Βουλή. Ως αποτέλεσμα οι πιο αραιοκατοικημένες περιοχές αντιπροσωπεύονται αναλογικά περισσότερο. Για παράδειγμα, η Καλιφόρνια έχει 37 εκατομμύρια κατοίκους και εκλέγει 55 εκλογείς, ενώ το Ουαϊόμινγκ (λιγότερα από 600.000 πληθυσμό) εκλέγει 3. Όποιος κερδίσει μια Πολιτεία στέλνει τους εκλέκτορες στην Ουάσινγκτον για να ψηφίσουν τον πρόεδρο. Δεν ψηφίζει τον Πρόεδρο των ΗΠΑ ο κάθε πολίτης, που κατορθώνει να εγγραφεί στους κάθε φορά νέους εκλογικούς καταλόγους, αλλά τον εκλέκτορα που πηγαίνει στην πρωτεύουσα για να ψηφίσει τον πρόεδρο. Μπορεί στο σύνολο των ψηφοφόρων για τους εκλέκτορες να λάβει ο πλειοψηφών πρόεδρος, ακόμη και πολλά εκατομμύρια λιγότερων ψήφων από τον συνυποψήφιο και μη εκλεγέντα Πρόεδρο. Έτσι κι η απάτη των τελευταίων εκλογών, δηλαδή τα γελοία επιχειρήματα σχολιαστών-αναλυτών-δημοσιογράφων, που χρησιμοποιούν τον αριθμό ψήφων για ν’ αποδείξουν ότι τους επιβάλουν οι ελίτ που εκπροσωπούν.

Άδικο το “τρολάρισμα¨από τον Κιμ, τον ηγέτη της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Κορέας;
Φαίνεται να συμβουλεύει τη μεγαλύτερη “δημοκρατία” του πλανήτη: “Μην ψηφίζετε μέσω του διαδικτύου γιατί υπάρχει ο κίνδυνος μεγάλης νοθείας. Στη Δημοκρατία ψηφίζεις έτσι!”

Στα λίγα, περιληπτικά κι εντελώς περιγραφικά που παρατέθηκαν, να προστεθεί πως η ψηφοφορία δεν έχει ΚΑΜΙΑ σχέση με ότι γνωρίζουμε στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Ο “ψηφοφόρος” μπορεί να ψηφίσει εβδομάδες, ή και μήνες πριν, πάντα ηλεκτρονικά -ακόμη κι από μηχανήματα που βρίσκονται σε σουπερμάρκετ, η σε δημόσιους χώρους, ή από τον προσωπικό του υπολογιστή στο σπίτι του, ή το γραφείο του-, μέσω ενός κωδικού εγγραφής στον εκλογικό κατάλογο. Οι εταιρίες που αναλαμβάνουν τη διεξαγωγή της “ψηφοφορίας” αποθηκεύουν την ψήφο ως τη συγκέντρωση των αποτελεσμάτων. Να ρίξουμε μια ματιά (παρακάτω) στους επίσημους χορηγούς των δύο μονομάχων, για να βγάλουμε συμπεράσματα για το που στράφηκαν οι ελίτ.

«Οι πολιτικοί θα πρέπει να φοράνε μπλουζάκια με τον σπόνσορα τους,
για να γνωρίζουμε σε ποιον επιχειρηματία ανήκει ο καθένας»
Ρόμπιν Ουίλιαμς

Οι επίσημοι χορηγοί των δύο “αντιπάλων” (“νόμιμη” η χορηγεία προς τα δύο κόμματα, σύμφωνα με την εκλογική νομοθεσία των ΗΠΑ). Μια απλή ανάγνωση μας δείχνει που έδωσαν τη δική τους μάχη οι ελίτ, ποιον επιθυμούσαν για “Διευθύνοντα Σύμβουλο” των συμφερόντων τους, όπως χαρακτηρίζει τον πρόεδρο των ΗΠΑ ο Μπασάρ Αλ Άσαντ.
* Να σημειωθεί πως για πρώτη φορά πήρε μέρος στον προεκλογικό αγώνα των ΗΠΑ, προσωπικά ο πάπας της Ρώμης Φραγκίσκος. Από τον άμβωνα κάλεσε να υπερψηφιστεί ο Μπάιντεν κι όχι ο Τραμπ! Απίστευτο, όταν ο Μπάιντεν είναι ελευθεριακός κι υπέρ της πλήρους νομιμοποίησης των εκτρώσεων, ενώ ο Τραμπ ως ακροδεξιός είναι ενάντιος των εκτρώσεων. Αυτή είναι η νέα ηθική, η νέα θεολογία του καπιταλισμού, της χρηματοπιστωτικής ελίτ… κι ο καθολικισμός στις ΗΠΑ είναι κυρίαρχος… Ποιος είναι ο Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο, σήμερα πάπας Φραγκίσκος; Οι Μανάδες των δολοφονημένων στην Αργεντινή, μας το θυμίζουν!

** Άσχετο; Το σύνολο των πολιτκών μας, οι καθηγητάδες στα πανεπιστήμιά μας, που τους πληρώνει ο ελληνικός λαός να διδάσκουν διεθνείς σχέσεις, πολιτικές επιστήμες κ.α.π. οι δημοσιογράφοι γιατί ποτέ δεν μίλησαν ποτέ για αυτές τις απλές “διαδικασίες” στις ΗΠΑ, γιατί ψεύδονται για τη “μεγάλη δημοκρατία των ΗΠΑ”;

Αυτά που έχουν γραφτεί μέχρι στιγμής, δείχνουν τι συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας και ποιοι μας τα κρύβουν και διαστρεβλώνουν κάθε μέρα. Αυτή είναι “η μεγαλύτερη εξαγωγική δημοκρατία στον κόσμο”;

«Αυτοί οι Αμερικανοί συνειδητοποιούν ότι έχουν θάψει έναν πολιτισμό (Ινδιάνοι της Αμερικής), που στην κορυφή των αξιών είχε το σεβασμό στη φύση, αλλά και τον σεβασμό των ηλικιωμένων τους, που αυτό σημαίνει αναγνώριση και μνήμη για την ιστορία τους.
Και ο σεβασμός για τα παιδιά, που σημαίνει την ελπίδα για το μέλλον.»
Fabrizio De André

«Αν εσείς οι λευκοί άνθρωποι δεν ερχόσασταν ποτέ,
αυτή η χώρα θα ήταν όπως έναν καιρό.
Τα πάντα θα διατηρούσαν την αρχική αγνότητα.
Εσείς χαρακτηρίσατε αυτό τον τόπο άγριο, αλλά δεν ήταν.
Ήταν ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ.
Τα ζώα δεν είναι άγρια, είναι μόνον ελεύθερα.
Κι εμείς είμασταν ελεύθεροι πριν τον ερχομό σας.
Εσείς μας μεταχειριστήκατε ως άγριους,
μας ονομάσατε βάρβαρους, απολίτιστους.
Αλλά εμείς είμασταν απλώς ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ!»
Άνεμος Αντάρτης