Μια φορά και έναν καιρό υπήρχαν δύο επιλογές: το καλό και το κακό.

Έχουμε ξεχάσει πότε ήταν αυτό.

Εδώ και αδιανόητα πολλές δεκαετίες, η επιλογή είναι μεταξύ του κακού και του χειρότερου, συνεπώς, όσοι ψηφίζουν, επιλέγουν το κακό με το κριτήριο του λιγότερου χειρότερου.

Το κακό ορίζεται ως το «αναγκαίο κακό» για να γλιτώσουμε τα χειρότερα.

Δεν μπαίνουν στη συζήτηση για το αν είναι κακοί ή καλοί. Δεν έχουν ούτε ένα επιχείρημα για να υποστηρίξουν ότι δεν είναι κακοί. Αλλά δεν τους απασχολεί. Σκοπός τους είναι να μην υπάρξει άλλη, μη κακή επιλογή, ώστε να διαλέξεις κάποιον από αυτούς ως το αναγκαίο κακό.

Ο κακός σου λέει «σιγά που ενδιαφέρονται τα καθυστερημένα κοινωνικά στρώματα για Aegean, Λιγνάδηδες, Φουρθιώτηδες, Γεωργιάδηδες και αν έκλεισα τις εκκλησίες και ανέστησα τον Χριστό τρεις ώρες νωρίτερα».

Ο χειρότερος σου λέει «έχω δοκιμάσει και κοκαΐνη και ηρωΐνη».

Είναι διαφορετικές θεατρικές ομάδες του ίδιου ρυπαρού θιάσου.

Δεν απαντούν σε καμία ερώτηση επί της ουσίας.

Απλά συγκρίνουν τον εαυτό τους με τους υπόλοιπους του θιάσου.

Όταν πέφτει πολύ φως σε κάποιον από τους ηθοποιούς, όπως στην περίπτωση Λιγνάδη, στήνουν κάτι άλλο, όπως στη Νέα Σμύρνη, για να στρέψουν το φως αλλού.

Γιατί πουλάνε οι χρεωκοπημένες τράπεζες σε αγνώστου (για τους πολλούς) προελεύσεως τα δάνεια λ.χ. στο 15% της αξίας τους και δεν τα πουλάνε στο 20% σε αυτούς που πλήρωσαν για να διασωθούν από τη χρεωκοπία τους;
Διότι έτσι γουστάρει το κακό.
Πας να ψελλίσεις «ΝΕΟ κόμμα, όχι μέρος του θιάσου» και σου επιτίθενται με κάθε λογής ερωτήσεις που οι ίδιοι αρνούνται να απαντήσουν για τις θεατρικές παραλλαγές τους!

Όταν παρουσιάζεις μια «θαυματουργή» λύση, παίρνουν το ύφος των Φαρισαίων που έκαναν το παν για να αμφισβητήσουν και να απαξιώσουν το θαύμα του εκ γενετής τυφλού που είδε το φως του. Χιλιάδες ερωτήσεις για να βρουν μια μικρή σκλήθρα που εξέχει και να κρίνουν πως το Borgund stavkyrkje είναι για πέταμα, ανάξιο λόγου. Διυλίζουν τον κώνωπα και καταπίνουν την κάμηλο.

«Ο κόσμος είναι δύσπιστος».

Μα είναι δυνατόν ο κόσμος να πιστεύει μία συνιστώσα του κακού, που πασχίζει με όλα τα μέσα να ρίξει το σκοτάδι του παντού για να κρύψει τις ενέργειες των ρυπαρών του μελών, και να δυσκολευτεί να πιστέψει το καλό, που του αρκεί μια αχτίδα για να σπάσει το μαύρο;

Μα πόσο ανόητοι είναι όσοι το πιστεύουν!

Μήπως δεν το πιστεύουν αλλά το λένε σκόπιμα για να το πιστέψουν οι άλλοι;

Αρκετά με το «αναγκαίο κακό».

Ο φασισμός της -τύπου Λιγνάδη άριστης- μειοψηφίας τελειώνει όταν πέσει το πρώτο φως.

Οι δομές διαπλοκής που έχουν χτίσει εδώ και δεκαετίες καταρρέει σαν πύργος από τραπουλόχαρτα όταν αποκαλυφθεί μια πτυχή του.

Το κράτος είναι ένας γίγαντας που, όπως και κάθε ένας άνθρωπος, μπορεί να δείξει και τον καλό και τον κακό του εαυτό.

Όταν διοικείται πολιτικά από τις ρυπαρές υπάρξεις παροχής πολιτικής προστασίας σε βιαστές παιδιών, όταν το μίσος τους για τον πολιτισμό φτάνει το σημείο τσιμεντώματος της Ακρόπολης, τότε και το κράτος θα βγάλει τον χειρότερό του εαυτό.

Ποντάρουν στο ότι η χειρότερη θεατρική ομάδα θα φωνάξει για να δημιουργήσει την ψευδαίσθηση στο κοινό πως θα το αντιμετωπίσει όταν κληθεί να πάρει το ρόλο του «αναγκαίου κακού».

Μετά από δύο χρόνια στην εξουσία, ο άριστοι φρόντισαν να επιστραφούν τα… διόδια που κατατέθηκαν στους προηγούμενους. Όπως και τα μετρητά της λαθρεμπορίας μεταναστών, γι’ αυτό και σταμάτησαν οι ροές και το πάρτυ των 100 εκατομμυρίων ευρώ ανά έτος για τη «φιλοξενία» τους. Όχι; Αποκλείεται!

Οι άνθρωποι αυτοί είναι συνεργάτες. Όταν βρίσκονται σε δύσκολη θέση, λ.χ. για να περάσουν συμφωνίες εκχώρησης εθνικής κυριαρχίας μέσω δανειακών συμβάσεων ή συμφωνιών με τη Βόρεια της Μακεδονίας ή για να υπερασπιστούν βιαστές παιδιών ή για να τιμήσουν τους αγώνες της αριστεράς και της προόδου των LGBT, γίνονται μια γροθιά. Αποκαλύπτονται. Μαζεύουν τα σκοτάδια τους και πέφτει το έρεβος του θιάσου.

Έπρεπε να περάσουμε σαν κοινωνία τον κύκλο του Nitro, από την έκδοσή του λόγω σοσιαλιστικής κραιπάλης μέχρι και την επανέκδοσή του λόγω σοσιαλιστικής επιβολής.

Ολοκληρώθηκε το κακό.

Η δουλειά μας είναι πολύ πιο εύκολη τώρα.

Αρκεί μια αχτίδα φωτός μας για να τελειώσει το σκοτάδι τους.

Όσο και να προσπαθούν πλέον, δεν μπορούν να το συντηρήσουν.

Η δημιουργία μιας καλής επιλογής αρκεί για να πάρουν το εύρος που τους αξίζει.

Το καλό προκύπτει αβίαστα.

Το κακό πρέπει να πασχίσει για να επιβληθεί.

Τόσες δεκαετίες εκμεταλλεύτηκαν την αδράνειά μας και δεν μας άφησαν καλή επιλογή.

Ήρθε η ώρα για να τελειώσει οριστικά και αμετάκλητα ο μονόδρομος του κακού, με όποια έκφανσή του εντός του θιάσου.

«Να μην αφήνουμε το κακό να περνά ως η μόνη επιλογή» [«ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ» 23(3549) 6 Ιουνίου 2021 σελ. 91]