“Εν βρασμώ ψυχής”;
Χιλιοειπωμένη φράση, τις τελευταίες ημέρες και κατεστημένος νομικός όρος, για ελάφρυνση της ποινής ενός “θυμωμένου” εγκληματία.
Εδώ, κάτι δεν πάει καλά! Εδώ “θυμώνει” η λογική.
Σε τέτοιους απηρχαιωμένους νόμους, που εφευρέθηκαν, για να εξυπηρετήσουν δολοφόνους και… μόνο, πρέπει να λέμε ένα μεγάλο “ΟΧΙ”!
Τι σημαίνει “θύμωσε και τον/την σκότωσε”;; “Θόλωσε και δεν έβλεπε μπροστά του”;; “Τα πήρε και έκανε το έγκλημα”;;
Ολοι θυμώνουμε! Ολοι οργιζόμαστε! Πόσοι, πραγματικά, θα κάναμε φόνο;; Αν έτσι συνέβαινε, σήμερα, οι θάλασσες και τα ποτάμια θα ήταν κόκκινα.
Γιατί, λοιπόν ο κάθε οργισμένος ή δήθεν οργισμένος ψυχρός φονιάς διαθέτει ένα τέτοιο νομικό προνόμιο του ελάχιστου εγκλεισμού;; Το έγκλημα είναι έγκλημα, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες! Και σαν τέτοιο πρέπει να καταδικάζεται.
Μπορεί η ποινή να έχει διαβαθμίσεις, αν είναι ειδεχθές, αν είναι οργανωμένο, μπορεί και να απαλλάσσεται κάποιος, που προστάτευσε τον εαυτό του από επίθεση, αλλά δεν μπορεί να επικαλείται κάποιος τον θυμό του, για να γλυτώσει με 3-4 χρόνια!
Τον θυμό μας τον διοχετεύουμε, για να λύσουμε προβλήματα, όχι για να σκοτώνουμε ανθρώπους!
Με τον θυμό μας, με την οργή μας ζητάμε απαντήσεις! Οχι δικαιολογίες! Θέλουμε να είναι δημιουργικός, όχι εκδικητικός. Γιατί όλοι το ξέρουμε ότι ο ίδιος ο θυμός μας, θα μας τιμωρήσει.
Και αυτό πρέπει να το γνωρίζει και ο νόμος!