Μια από τις μεγαλύτερες κοινοτοπίες στο δημόσιο λόγο είναι ότι «η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα». Αυτό δυστυχώς αποδεικνύεται αληθές στη «νεοελληνική υπόθεση» (κατά το αγγλικό “case”) για το «νεοδημοκρατικό Επιτελικό Κράτος» (ο ευφημισμός για να περιγραφεί το Σημιτογενές κυβερνητικό μόρφωμα προκαλεί πλέον θυμηδία). Επιβεβαιώνεται μάλιστα όχι μόνο σε βάθος χρόνου, αλλά κάθε εβδομάδα…
Απείχα από τα κοινά κυριολεκτικά και μεταφορικά για 45 ημέρες. Κυριολεκτικά γιατί ταξίδευα αλλάζοντας πόλεις ανά 3 ημέρες στη Ν.Α. Μεσόγειο και μεταφορικά γιατί δεν έγραψα τίποτα για τους αγαπημένους μου αναγνώστες του antinews. Τσέκαρα αν σας έλειψα (μάλλον ελάχιστα) και αισθάνθηκα να μου λείψατε (πολύ).
Η ελληνική πολιτική σκηνή παρότι διαθέτει ένα πλουσιότατο μενού πολιτικών γεγονότων, επαναλαμβάνεται σαν βραζιλιάνικη σαπουνόπερα, μόνο που οι φυσιογνωμίες των πρωταγωνιστών δεν ομοιάζουν σε τίποτα με τις αντίστοιχες των εξωτικών λατινοαμερικανών πρωταγωνιστών, δυστυχώς μόνο στην εγκληματική ροπή προς την τριτοκοσμική διαφθορά φέρνουν -και πάλι δυστυχώς- περισσότερο στα χαμηλού μπάτζετ και αισθητικής σίριαλ των γειτόνων Τούρκων όπου εκεί συμπίπτουμε εκτός από τις φάτσες και στην οπισθοδρόμηση και την αυταρχική διακυβέρνηση.
Αφήνοντας πίσω το χρονογράφημα και τις απαραίτητες σάλτσες για να συμπληρώσω τις 700 λέξεις μίνιμουμ που απαιτεί ο Factor X Jr, περνάω πάραυτα στην ουσία.
Τέμνω το τελευταίο 10ήμερο που είχε τα πάντα, εκτός από ουσία: διπλές κάλπες στο ΠΑΣΟΚ (συγγνώμη ΚΙΝΑΛ), επίσκεψη του μεταρρυθμιστή Πάπα Φραγκίσκου στην Ελλάδα, επίσκεψη του Κ. Μητσοτάκη στη Μόσχα και βέβαια Covid-19, πολύ Covid, ισοδύναμο με απώλειες ενός ακόμη χωριού 1.000 κατοίκων.
Ο νεοφιλελεύθερος πολίτης (αν υπήρχε τέτοιο μοντέλο στην πραγματικότητα πιστεύω ότι εκτός από το πολυάνθρωπο payroll του Μαξίμου και τους #Kyriakistas), θα ρωτούσε “what’s in it for me”, δηλαδή απ’ όλες αυτές τις δράσεις «τί έχω να κερδίσω εγώ;», «τί μένει για μένα;». Μεταξύ μας -αν και μας καταγράφουν με ιδιάζουσα προσοχή- είναι από τις λίγες φορές που οι νεοφιλελέ έχουν δίκιο. Προς τί τόση κινητικότητα;
Ας αποτιμήσουμε λοιπόν τα γεγονότα:
Παραδοχή 1η: Λίστα Πέτσα. Ο κύριος Γκάλκος -πρώην Άριστος- CEO του media shop Initiative, παραδέχθηκε -εμμέσως πλην σαφώς- πως υπήρξε μη επιστημονική κατάρτιση των επιδοτούμενων μέσων ενημέρωσης, μέσω υποδείξεων του Μαξίμου…
Παραδοχή 2η: Μονοκλωνικά. Η καλή φίλη -και εορτάζουσα αυτή την εβδομάδα Αντιδήμαρχος Αθηναίων- παραδέχθηκε -πάλι εμμέσως πλην σαφώς- πως υπάρχουν πολίτες δύο ταχυτήτων, αφού στην 1η ταχύτητα ανήκουν οι «Εκλεκτοί», οι VIPs του Συστήματος που κουράρονται επιλεκτικά με τα πανάκριβα αντικοβιντιανά σκευάσματα, και όλοι οι άλλοι «οι εμείς», «οι πολλοί», που αφήνονται στην ρώσικη ρουλέτα ενός «αόρατου χεριού» που τους τοποθετεί εκτός ή εντός ΜΕΦ ή ΜΕΘ…
Παραδοχή 3η: Εκλογές ΚΙΝΑΛ. Η πάλαι ποτέ Μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη αποφάσισε μαζικότατα (270.000 Σύντροφοι) και συμμετοχικότητα (με χαμηλούς τόνους) να αυτοχειριαστεί. Μεταξύ των 6 αξιολογότατων υποψηφίων επέλεξε τον λιγότερο χαρισματικό. Επιβεβαίωσε και με τη βούλα πως έχει απομείνει στον σκληρό πυρήνα του ένα κόμμα μηχανισμών. Γι’ αυτό και διάλεξε το πιο ικανό οργανωτικά στέλεχός του, τον κρητίκαρο Νίκο Ανδρουλάκη. Ποιός ξέρει πια πώς σκέφτεται (;) αυτός ο λαός… Ίσως να θεωρούν πως η εξ Ηρακλείου καταγωγή του μπορεί να αποτελέσει το αντίδοτο στη Χανιώτικη αυτοκρατορία… Ίσως τελικά οι τοπικές βεντέτες μπορεί να αποδειχθούν ισχυρότερες από τις -έως τώρα ανύπαρκτες- πολιτικές προτάσεις. Το σίγουρο είναι πως μετά και το μετεκλογικό hype -που δεν θα κρατήσει ούτε έως τα Χριστούγεννα- το ΠΑΣΟΚ (συγγνώμη ΚΙΝΑΛ), αφού ολοκληρώσει τη φάση του μικρομεγαλισμού και των πράσινων φαντασιώσεων περί «τρίτου Πόλου», μπαίνει με ταχύτητα σε καθοδική πορεία. Θα πάρει τη θέση του ανάμεσα στα «μικρά κόμματα» και αν τολμήσει να συμμετάσχει μετεκλογικά σε «δεξιά» κυβέρνηση, θα μπει οριστικά στο «χρονοντούλαπο της ιστορίας», (το οποίο ο συγχωρεμένος Μένιος Κουτσόγιωργας προετοίμαζε για τον μεγάλο γαλάζιο αντίπαλο, και όπως με θλίψη θα παρατηρεί από ψηλά παραμένει ζωντανός).
Anyway, ποτέ δεν ήμουν fan του Πράσινου Χρώματος. Το γαλάζιο και το κόκκινο με εξέφραζαν (όχι το σημερινό «ροζ» της «ΝΔ»).
ΤΑ ΔΥΟ ΡΕΚΟΡ
Ρεκόρ 1ο και Τραγικό:Τα θύματα του Covid καταρρίπτουν το ένα αρνητικό ρεκόρ μετά το άλλο. Σχεδόν τριψήφιος ο αριθμός των νεκρών κάθε μέρα και τόσο ψυχρή η παρουσίασή τους από τα συστημικά ΜΜΕ, που τείνουμε να ξεχάσουμε πως δεν είναι αριθμοί όσοι χάνονται, αλλά συνάνθρωποί μας με σάρκα και οστά που ατύχησαν να έχουν τρύπια πνευμόνια … Με τη σφραγίδα του Bloomberg και όλων των διεθνών οργανισμών, η Ελλάδα είναι η «μαύρη χείρα» του αναπτυγμένου κόσμου, κατέχει την 1η θέση (ανά εκατομμύριο κατοίκων) σε θύματα. Τί να πεις για μια κυβέρνηση που εξακολουθεί να θεωρεί τις προσλήψεις ιατρών και νοσηλευτικού προσωπικού ως «έξοδο»;
Τί να πει κανείς γι’ αυτούς που έχουν καταπατήσει όποιο δημοκρατικό θεσμό βρήκαν μπροστά τους, αλλά αρνούνται ως «αυταρχική» την επίταξη των ιδιωτικών κλινικών;
Τα λόγια είναι περιττά. Τα κλάματα συγγενών και φίλων δεν αρκούν.
Ίσως γι’ αυτό ανέλαβε το οικονομικό επιτελείο να μας διασκεδάσει, αφού αδυνατεί ο θίασος των τηλεοπτικών λοιμωξιολόγων.
Πώς;
Σπάζοντας ένα δεύτερο ρεκόρ.
Ρεκόρ 2ο: (για γέλια) Η Ελλάδα είναι η χώρα με τη δεύτερη μεγαλύτερη ανάπτυξη 9μήνου στην Ευρωζώνη. Με το «αδιαμφισβήτητο» 13,4%, ο Κυριάκος ευελπιστεί να κάνει εκλογές ποντάροντας στο «αναπτυξιακό θαύμα» που αναγνωρίζει μόνο αυτός και οι μανδαρίνοι του ΥΠΕΘΟ. Οι Άριστοι συγκρίνουν τη φετινή χρονιά με την περσινή του lockdown και πανηγυρίζουν. Ξεχνάνε βέβαια να αναφέρουν πως χρεωθήκαμε επιπλέον 40 δισ. ευρώ για να τη «βγάλουμε». Και δεν τολμάνε να βγουν στην πιάτσα να δουν το κλάμα που ρίχνουν έμποροι και εστιάτορες στα μαγαζιά τους… Ας είναι καλά ο Δήμαρχος, ο Κώστας Μπακογιάννης που στόλισε και πάλι όμορφα την πόλη, να καλύψει με ένα πέπλο από λαμπιόνια την κατάντια της αγοράς. Όταν όμως σβήσουν τα λαμπερά φώτα της Πλατείας Συντάγματος και έρθουν οι λογαριασμοί στην Πλατεία Κολιάτσου και την Πλατεία Ασωμάτων, η περιστασιακή γκλαμουριά θα γίνει οργή. Γιατί προσωρινό είναι μόνο το πνεύμα των γιορτών, ενώ η ακρίβεια και η ανεργία ήρθαν για να μείνουν…
ΟΙ ΔΥΟ ΧΑΜΕΝΕΣ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ
1η Η Επίσκεψη του Πάπα: Ο Αργεντίνος Πάπας Φραγκίσκος είναι ίσως η πιο χαρισματική προσωπικότητα που εξελέγη στο θώκο του Βατικανού τον τελευταίο αιώνα. Και όμως, ο δικός μας Μεσσίας αντιμετώπισε αυτή τη μοναδική ευκαιρία ως photo opportunity. Έβγαλε τη φωτό για να κοσμεί από του χρόνου το άλμπουμ του (όταν θα αναζητά θέση manager σε big corps όπως ο αποπεμφθείς φίλος του Sebastian Kurtz), αλλά δεν προετοίμασε την επίσκεψη επαρκώς. Ίσως υπό το φόβο του Ιερώνυμου.
Ίσως γιατί αναλογίζεται τις αντιδράσεις των ιερέων μας, αν τους επιβάλει τον υποχρεωτικό εμβολιασμό και δεν ήθελε να ρίξει κι άλλο λάδι στη φωτιά που σιγοκαίει στους κόλπους του ορθόδοξου ποιμνίου…
Οι αιτίες πολλές, οι συνισταμένες οι ίδιες, παντού υπέρκομψος ο Μωυσής μας, αλλά και πάντα απαράσκευος.
2η Η Επίσκεψη στον Πούτιν: Τί την ήθελε τέτοια εποχή; Μα καλά δεν του είπε ο Μιλτιάδης που έστειλε ως προπομπό, ότι το κλίμα δεν είναι καλό; Έπρεπε να επιμείνει στο επικίνδυνο tête-à-tête με τον πρώην KGBίτη; Αφού ο Παναγιωτόπουλος τον ενημέρωσε πως τα Αμερικανικά Apache έκοβαν βόλτες στη Θράκη όλη την εβδομάδα για να δείξουν “who is the boss”.
Ακόμη χειρότερα, διάλεξε το χρόνο, που ΟΛΑ τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία μιλούν για επικείμενη απόβαση στο Ντονμπάς. Η Ουκρανία με τη Ρωσία βρίσκονται μια σφαίρα πριν την πολεμική ρήξη και πάει στη Μόσχα; Ως τί; Ως «Ταχυδρόμος» των Αμερικανών; Να μετέφερε τουλάχιστον κλάδο ελαίας να το καταλάβω. Αν σε έχει μετατρέψει η Washington σε «περιστέρι της Ειρήνης», θα ήταν ένας κάποιος ρόλος έστω και δευτεροκλασάτος. Αλλά αυτός γιατί φύτρωσε εκεί που δεν τον έσπειρε κανείς; Αισθάνεται cowboy με τις φρεγάτες που ΘΑ πάρει (ενώ μας υπερχρέωσε με 7,5 δισ. €);
Τον πιο έμπειρο και σεβάσμιο Δένδια γιατί δεν τον πήρε μαζί του; Ο Νίκος τουλάχιστον τα λέει καλά με τον Λαβρόφ. Εσύ Κυριάκο τί ζήτησες και τί πήρες; (Μην κάνετε το αυτονόητο σχόλιο από κάτω please).
Α! Να μην ξεχάσω και το πιο σημαντικό. Το βασικό αντικείμενο της συνάντησης θα έπρεπε να ήταν το ενεργειακό. (Αν και το embargo της Ρωσίας στις εισαγωγές φρούτων και λαχανικών από τις χώρες της Ε.Ε. θα έπρεπε να μας απασχολεί. Ο «ανιψιός» σίγουρα θα έχει δεχθεί κρούσεις από τους φραουλοπαραγωγούς της Μανωλάδας, που ψάχνουν «εναλλακτικούς» τρόπους προώθησης των προϊόντων τους στην «Κόκκινη Αγορά»).
Με τις τιμές πετρελαίου και αερίου να έχουν πάρει την ανηφόρα, και τη Ρωσία να αποτελεί το βασικό προμηθευτή της Δύσης, ο Έλληνας Πρωθυπουργός θα έπρεπε να καίγεται να πάρει πρωτοβουλίες. Τις πήρε; Θεωρητικά μόνο. Δεν θα έπρεπε όμως τη στιγμή που το πολυδιαφημισμένο project του East-Med καταρρέει; Η πανίσχυρη 3μερής με την απουσία του Νετανιάχου (που έχασε τις εκλογές στο Ισραήλ) βυθίζεται στα νερά της Ανατολικής Μεσογείου. Τη στιγμή μάλιστα που και η Ε.Ε. αποφάσισε να διακόψει τη χρηματοδότησή του, η Ελλάδα έχει Plan B;
Με αυτά και αυτά, ο Κυριάκος μοιάζει με το βατράχι που βρέθηκε στο βάλτο ενώ μαλώνουν τα βουβάλια.
Από ουσία λοιπόν; Έτσι μένει ο Κυριάκος μετεξεταστέος.
Νίκος Καραχάλιος
dimokrates.gr
ΥΓ.1. Για όσες ή όσους σπεύσουν να σχολιάσουν γιατί χρεώνω και το ΚΙΝΑΛ στον Κυριάκο θα τους παραπέμψω στα πρωτοσέλιδα και τις δημοσκοπήσεις των φιλοκυβερνητικών μέσων που έδωσαν λυσσώδη μάχη υπέρ 1+1 υποψηφίων. Απέτυχαν παταγωδώς στην πρώτη τους επιλογή, τους βγήκε όμως η άχρωμη και άοσμη δεύτερη. Τα non-papers από το Μαξίμου τα καταβρόχθισαν τα συστημικά παπαγαλάκια και μας τα σέρβιραν όλη την εβδομάδα μεταξύ 1ου και 2ου γύρου ως αντικειμενικές αναλύσεις. Ας μην ξεχνάμε ποίου πολιτικού παιδί είναι ο εκ Κρήτης πολιτικός και ποιά ΠΑΣΟΚΙΚΗ συνιστώσα αποτελεί το backbone της δήθεν κεντροδεξιάς. Ο Κώστας Σημίτης θα είναι πλέον υπερήφανος, καθώς στα ύστερα του πολιτικού του βίου θα ελέγχει και την Παράταξη που τον ανέδειξε και αυτή που τον έριξε.
ΥΓ. 2. Μην ανησυχείτε για τη φλόγα της αντιπολιτευτικής τάσης στη Μητσοτακική διακυβέρνηση. Παραμένει άσβεστη. Απλώς, όπως σε όλες τις μάχες τελικά επικρατεί όποιος διαθέτει συνδυαστικά στρατηγικό στόχο και εναλλασσόμενες τακτικές. Ειδικά αν εξ ανάγκης γίνεσαι «αντάρτης» και αρνείσαι τη χρηματοδότηση από διαπλεκόμενα κεφάλαια. Εκτός από την αρετή της υπομονής, πρέπει να έχουμε όλοι στο μυαλό μας ότι το σπουδαιότερο χαρακτηριστικό σε μια αντιπαράθεση βάθους είναι η κατά Μπροντέλ “longue durée” (μακρά διάρκεια).
[Και όποιος από τους #Kyriakistas κατάλαβε, κατάλαβε…]