Είπαμε ότι ο πολιτικός δεν λογοδοτεί στους υπηκόους, είναι επομένως αυτεξούσιος; Όχι, καθόλου, έχει αόρατους, μακρινούς αφέντες οι οποίοι έχουν την δύναμη να τον στείλουν στη σύνταξη ή και στον άλλο κόσμο. Σ’ αυτούς βεβαίως και λογοδοτεί. Αυτούς δεν επιτρέπεται επ’ ουδενί να προδώσει. Στον κόσμο των αόρατων αφεντικών ισχύει ο νόμος της μαφίας: απόλυτος σεβασμός προς τον αφέντη και σκληρή τιμωρία των παραστρατημάτων του υποτελών. Εδώ η πειθαρχία είναι πολύ πιο αυστηρή απ’ ότι στις σχέσεις πολιτικού και λαού, όπου συνυπολογίζονται οι ζημιές που ίσως κάνει ο αυταρχισμός στην πρόσοψη της «Δημοκρατίας».

3.Περί της κρυφής ατζέντας της «Δημοκρατίας»

Η Δημοκρατία ως γνωστόν αντικατέστησε στους νεότερους χρόνους την απολυταρχία. Μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο εξαπλώθηκε στη μεγάλη πλειοψηφία των κρατών του πλανήτη, τα οποία θεώρησαν συμφέρον να φέρουν το όνομα ρεπούμπλικα ή Δημοκρατία ως προμετωπίδα. Η ίδια η ύπαρξη ενός κράτους στην παρούσα ιστορική συγκυρία νομιμοποιείται ευκολότερα αν αυτό έχει να επιδείξει ένα δημοκρατικό πολίτευμα.

Δεν είναι εδώ ο χώρος για εκτεταμένη πολιτική θεωρία. Θα πάμε κατευθείαν σ’ ένα ειλικρινέστατο λόγο Γερμανού πολιτικού, ο οποίος λίγα χρόνια πριν είπε: «Βεβαίως και επηρεάζουμε τις γνώμες των ανθρώπων. Διότι αν δεν τις επηρεάζαμε τι θα γινόταν; Ο καθένας θα σκεφτόταν ό,τι ήθελε. Δηλαδή; Αναρχία. Μπορεί όμως με την αναρχία να λειτουργήσει η Δημοκρατία; Όχι βέβαια. Άρα χάριν της Δημοκρατίας πρέπει να κατευθύνουμε τις γνώμες των πολιτών….».

Η αντίφαση που εμπεριέχεται στην άποψη αυτή, είναι ενδεικτική του φαινομένου «κρίση της Δημοκρατίας» που υποτίθεται ότι οφείλεται , σύμφωνα με την εξουσία ευρωπαϊκής κοπής σήμερα, στη φωνή «ακροδεξιών» κομμάτων τα οποία δήθεν υπονομεύουν τη Δημοκρατία. Στην πραγματικότητα «κρίση της Δημοκρατίας» σε πρώτο πλάνο είναι η άρνηση της κατεστημένης πολιτικής να αποδεχθεί την πολυφωνία, που εξ ορισμού εμπεριέχει η έννοια της Δημοκρατίας. Προφανώς εκείνο που πρωτίστως τους ενδιαφέρει είναι να διεκπεραιώσουν μια προϋπάρχουσα ατζέντα την οποία προστατεύουν με κάθε τρόπο.

Φοβούνται ότι χωρίς τον έλεγχό τους η μειοψηφία θα μπορούσε να επιτύχει, με δημόσιο διάλογο, να πείσει την πλειοψηφία να δώσει στην εκτελεστική εξουσία μία εντολή που θέτει σε κίνδυνο την ατζέντα που υπηρετούν.

Αν τα πράγματα έφθαναν εκεί, ο πολιτικός θα είχε να επιλέξει α) να εκτελέσει τη λαϊκή εντολή όπως απαιτεί η αληθινή έννοια της Δημοκρατίας, β) να μην την εκτελέσει αποκαλύπτοντας σε όλους ότι η Δημοκρατία που ευαγγελίζεται δεν ήταν άλλο από μία φάρσα. Και στις δύο περιπτώσεις ο πολιτικός μας θα είχε χάσει στην (α) περίπτωση απέναντι στα ανελέητα αφεντικά του ως προδότης των δεσμεύσεων που είχε αναλάβει προκειμένου να του δοθεί εξουσία, στη (β) περίπτωση απέναντι στον λαό που εξαπάτησε, αλλά και πάλι απέναντι στα αφεντικά του, λόγω ανικανότητας. Ανικανότητας να συντηρήσει την ψευδαίσθηση της Δημοκρατίας. Διότι η διακυβέρνηση των μαζών στην παρούσα ιστορική συγκυρία νομιμοποιείται μέσα από την ψευδαισθητική Δημοκρατία….

4.Η Μεγάλη Κεντρική Μονάδα Διαχείρισης Συστήματος (CentralSystemOperator)…

Εν συντομία τώρα μερικές παρατηρήσεις αναφορικά με τον τρόπο που η εξουσία χρησιμοποιεί για να επιτύχει τη διακυβέρνηση που υπηρετεί την δική της ατζέντα. Ο φιλόσοφος Λάϊμπνιτς στην «Μοναδολογία» του όρισε ότι οι Μονάδες «δεν έχουν παράθυρα», δηλαδή δεν επικοινωνούν μεταξύ τους. Δέχονται εντολές μόνο από μία Μεγάλη Κεντρική Μονάδα. Σύμφωνα με αυτό το μοντέλο, ας φανταστούμε τα ανθρώπινα άτομα που απαρτίζουν τη μάζα. Επικοινωνούν μόνο με ένα Central System Operator όπως στην τεχνολογία της Κυβερνητικής. Από αυτόν λαμβάνουν, το κάθε άτομο ξεχωριστά, επαναληπτικά δύο ειδών εντολές τις οποίες και εσωτερικεύουν συν τω χρόνω.

Η πρώτη εντολή εξαίρει την ανεπανάληπτη ποιοτική ιδιαιτερότητα της κάθε μονάδας: «Είσαι μοναδικός, είσαι ο εαυτός σου, κάθε σκέψη σου και κάθε κρίση σου είναι αποτέλεσμα εσωτερικών σου διεργασιών. Δημοκρατία είναι η εξουσία διαφορετικών ατομικοτήτων οι οποίες ελεύθερα διαβουλεύονται περί του πρακτέου. (Ορθά όλα αυτά εάν και εφ’ όσον υπάρχουν γνήσιες ατομικότητες. Στη μαζική όμως κοινωνία η ατομικότητα έχει προ πολλού εσωτερικά διαβρωθεί, οι δήθεν ελεύθερες επιλογές της οριοθετούνται από ένα περιορισμένο φαντασιακό: Τι να πάρω για πλύσιμο, Persil ή Ava;).

Η πρώτη εντολή είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της ψευδαίσθησης της Δημοκρατίας. Παραμένει πάντα η ίδια. Νομιμοποιεί και σταθεροποιεί την προσήλωση στις εντολές του δεύτερου είδους, οι οποίες μεταβάλλονται όποτε χρειασθεί. Έτσι αυτό που σήμερα είναι καλό, σε ελάχιστο χρόνο γίνεται κακό και το ανάποδο. Στο πλάνο αυτό κυριαρχεί η τεχνική της μετατόπισης των εννοιών. Ο γενναίος παρουσιάζεται ως θρασύς, ο γενναιόδωρος ως σπάταλος, ο φίλος του λαού ως λαϊκιστής, ο πατριώτης ως εθνικιστής, ο προδότης ως πραγματιστής κ.τ.λ. Οι όροι που χρησιμοποιούνται δεν ορίζονται, ούτε διευκρινίζονται, αλλά είναι πάντα φορτισμένοι με θετικό ή αρνητικό πρόσημο που δεν επιδέχεται αμφισβητήσεως αφού αυτό επιτάσσει η… «Δημοκρατία». Και η Δημοκρατία, δηλαδή η ψευδαίσθηση της Δημοκρατίας, έχει εμπεδωθεί στο άτομο μέσω της πρώτης εντολής.

Αν κάποιος αμφισβητήσει τους όρους που επιβάλλει με θετικό ή αρνητικό πρόσημο η «Δημοκρατία» επικαλούμενος την έλλειψη αναγκαίων διακρίσεων ή και αντιφάσεων στη χρήση των όρων αυτών, καθίσταται ύποπτος εναντίωσης στην ίδια τη Δημοκρατία. Η συνηθέστερη τρέχουσα ποινή για το ατόπημα αυτό είναι ο επαγγελματικός και κοινωνικός αποκλεισμός. Παρά ταύτα προτιμάει η «Δημοκρατία» την κατά το δυνατόν ομαλή λειτουργία του Central System Operator, δηλαδή να πείθει την πλειοψηφία ότι η αποδοχή των όρων της κοσμοθεώρησής τους, είναι αποτέλεσμα δικής τους αυτόνομης κρίσης και επ’ ουδενί έξωθεν επιβολής.

5…είναι Αόρατη!!

Μένει να δούμε πώς το άτομο, που εκ των πραγμάτων εντάσσεται στη μάζα όλων όσων έχουν αποδεχθεί τους όρους του Central System Operator, εξηγεί στον εαυτό του πώς συμβαίνει η ανεπανάληπτη ιδιαιτερότητά του να έχει παρ’ ελπίδαν… μαζικό χαρακτήρα. Η απάντηση που προσφέρεται στο άτομο, προκειμένου η ατομικότητά του να επιβιώσει αυτής της αντίφασης, είναι ότι η ομοφωνία είναι αποτέλεσμα σύμπτωσης. Σύμπτωσης απόψεων, οι οποίες παρήχθησαν δήθεν σε κάθε περίπτωση ατομικά, χωρίς έξωθεν επιβολή, οι οποίες συγκλίνουν στο ίδιο αποτέλεσμα, απλούστατα, επειδή αυτό είναι το ορθό!

Ο μεγάλος αριθμός των «ανεξάρτητων» γνωμοδοτήσεων που συγκλίνουν είναι η ισχυρότερη απόδειξη της ορθότητας του αποτελέσματος. Εάν βρίσκονται παρά ταύτα κάποιοι που το αμφισβητούν, αυτό συμβαίνει διότι είναι καθυστερημένοι, στερημένοι κοινού νου, η κατά το ελληνικότερον…. «ψεκασμένοι».

Και σε αυτήν την περίπτωση η Μεγάλη Κεντρική Μονάδα παρέμεινε αόρατη για τη μεγάλη μάζα. Καμία ένδειξη, δεν έφθασε να την αποκαλύψει: Ούτε η κατά λέξη αναπαραγωγή της γλώσσας της εξουσίας στα περισσότερα κράτη, ούτε η περίεργη σύγκλιση των αφηγημάτων περί δήθεν επερχόμενων κινδύνων και δήθεν αναγκαίων μέτρων που πρέπει να εφαρμοστούν, ούτε η εφαρμογή ταυτόσημων αναθεωρητικών απόψεων περί δήθεν ανυπαρξίας βιολογικού αρσενικού και θηλυκού φύλου, δήθεν ανυπαρξίας ενός ιστορικού προσδιορισμού των εθνών (το ομότροπον, ομόθρησκον και ομόγλωσσον του Ηροδότου), δήθεν ανύπαρκτης εθνικής ομοιογένειας η οποία ως εξ αυτού δεν βλάπτεται από τους εισαγόμενους ανομοιογενείς πληθυσμούς κ.τ.λ.

Οι μάζες των πολιτών των «Δημοκρατιών της Δύσης» αρνούνται να δουν ότι η ταυτότητα των αφηγημάτων της σήμερον στα διάφορα κράτη, λογικά προϋποθέτει την ύπαρξη κάποιας κοινής αφετηρίας, μίας μεγάλης κεντρικής μονάδας από την οποία εκπορεύονται. Προφανώς εξηγούν την ταυτόσημη θεματική ατζέντα στο επίπεδο κρατών και πάλι ως φαινόμενο σύμπτωσης, αντίστοιχης αυτής που παρατηρήθηκε ανάμεσα στις γνώμες των ατόμων του δικού τους κράτους. Έτσι και τα κράτη φθάνουν από μόνα τους, χωρίς έξωθεν καθοδήγηση, να συμπίπτουν στις ίδιες αλήθειες- λόγω του φωτός που εκπέμπει αφ’ εαυτής η Μεγάλη Αλήθεια, δηλαδή η «Δημοκρατία».

6.Ουρανοκατέβατη Επανάσταση

Από ποια Κέντρα προτείνονται οι επιμέρους αλήθειες τις οποίες οι «μαζικές ατομικότητες» αυτοβούλως ενστερνίζονται; Παλαιά είχαμε μάθει ότι οι επαναστατικές αλλαγές γίνονται από κάτω, από τον λαό, ο οποίος με εξέγερση τις επιβάλλει στην απρόθυμη εξουσία την οποία τιμωρεί, αν χρειασθεί, ακόμα και με την εσχάτη των ποινών (π.χ αποκεφαλισμός Λουδοβίκου δεκάτου έκτου, εκτέλεση του Τσάρου).

Αντιθέτως σήμερα οι επαναστατικές αλλαγές κυοφορούνται ψηλά, στους κόλπους της εξουσίας, με πλήρη άγνοια της μάζας, η οποία αρχικά μένει άναυδη μπροστά στο εξωτικό περιεχόμενο των αιτημάτων, που έξαφνα καλείται να υιοθετήσει με απόλυτη προτεραιότητα. Ποιος θα το  ́λεγε, π.χ, ότι η Δημοκρατία μας υστερεί σκανδαλωδώς στο ζήτημα της αναγνώρισης των τρανσέξουαλ; Η ότι κινδυνεύουμε να αρρωστήσουμε από την πλήξη αν ο πολιτισμός μας δεν εμπλουτισθεί με γυναικείες υπάρξεις καλυπτόμενες ολόσωμα από την μπούρκα; Η ότι τα παιδιά μας υποφέρουν α) επειδή στο σχολείο έχουν να κάνουν μόνο με συμμαθητές που η μητρική τους γλώσσα είναι αποκλειστικά τα ελληνικά, β) επειδή είναι καταδικασμένα να ζουν μέσα στο «λάθος σώμα» με το οποίο γεννήθηκαν και γ) επειδή οι γονείς τους είναι καταναγκαστικά ένας άνδρας και μία γυναίκα;

Όλες οι καταστροφικές και διαστροφικές «επαναστάσεις» της σήμερον προέρχονται και επιβάλλονται όχι από τη βάση, αλλά άνωθεν. Ορατοί φορείς είναι οργανώσεις «μη κυβερνητικές» οι οποίες ακούγονται στον δημόσιο χώρο με δυσανάλογα δυνατή φωνή να προωθούν αντίστοιχα αιτήματα. Τα Μ.Μ.Ε της εξουσίας έχουν ανεβάσει την ένταση του ψιθύρου μικροσκοπικών ομάδων σε επίπεδο κραυγής. Σαν να απαιτεί δήθεν η πλειοψηφία να αντιμετωπίσει εδώ και τώρα το κράτος την κατάφωρη αδικία.

Πως να παραβλέψει μετά από αυτό το κράτος την «κραυγή της βάσης»; Δεν του μένει άλλο παρά το συντομότερο να νομοθετήσει υπέρ του Δικαίου. Γι’ αυτό άλλωστε υπάρχει το Κοινοβούλιο…

Η άνωθεν επιβολή της «επανάστασης» σε όλους τους λαούς της Δύσης είναι αποτέλεσμα της υπερεθνικής ιεραρχίας Μεγάλη Κεντρική  Μονάδα → κράτη→ λαοί. Να σημειώσουμε ότι ο κάθε άνθρωπος έχει ένστικτο επιβίωσης με μία αντένα που ανιχνεύει «προς τα πού φυσάει ο άνεμος», δηλαδή ποιες εξελίξεις δεν είναι απλά μια αθώα μόδα, αλλά διαταγή αόρατης εξουσίας. Αυτό, ώστε η συμπεριφορά του να μην τον καταστήσει, χωρίς να το καταλάβει, στόχο δυνάμεων πολύ μεγαλύτερων από τις δικές του.

Όταν επομένως βλέπουν να υιοθετούνται από νομοθέτες, δικαστές, ΜΜΕ κ.τ.λ. κατάφορα παράλογα, εξωφρενικά αιτήματα που με κανένα τρόπο δεν αντιστοιχούν σε κοινωνικές ανάγκες, ένα κρυφό καμπανάκι χτυπάει και ειδοποιεί: «Προσοχή! κάποια μεγαλύτερη δύναμη πρέπει να το προωθεί αυτό, μην κάνεις το λάθος να βάλεις τα γέλια»… Μάλιστα όσο πιο παράλογο και προκλητικό για τον κοινό νου είναι ένα μέτρο που προτείνεται ή υιοθετείται (όπως π.χ «γονέας α ́» και «γονέας β’» αντί «μητέρα» και «πατέρας» – ώστε να μην προσβάλλονται δήθεν οι νυμφευμένοι ομοφυλόφιλοι), τόσο μεγαλύτερη εικάζεται ότι πρέπει να είναι η δύναμη κάτω από την επιφάνεια, που παρόλη την αντίθεση του κοινού νου, το επιβάλει.

7.Η μοναξιά του αγωνιστή

Έχεις τη διάθεση να αντιτεθείς με λόγους και πράξεις κατά του παράλογου; Θέλεις να επικαλεσθείς τα ατομικά σου δικαιώματα, ανθρώπινα και πολιτικά; Μόνο στάσου και σκέψου: και η «Δημοκρατία» έχει δόντια! Δεν έχεις το δικαίωμα να παραβείς τον νόμο που θέσπισε η Δημοκρατία στο όνομα του λαού! Ο νόμος της είναι πρόοδος στον δρόμο της ισότητας, σε κανένα δεν επιτρέπεται να σταθεί απέναντί του ! Εσύ τι είσαι; Σίγουρα φασίστας, ακροδεξιός, ρατσιστής, έχουμε ράμματα για τη γούνα σου. Σκέψου!

Ο Ολοκληρωτισμός αν παλαιότερα χρειαζόταν τη δικτατορία, έχει εντωμεταξύ επεξεργαστεί τρόπους να επιβάλει τη θέλησή του στις μάζες μέσα από τη Δημοκρατία. Προκαλεί από το προσκήνιο διάβρωση της Δημοκρατίας, διαφθείρει μέσω σύγχυσης και τρόμου τους λαούς. Μετατοπίζει τις έννοιες της ηθικής και της ευπρέπειας, ώστε η διαστροφή να περνάει για αρετή και το αντίθετο. Μέσα σε όλες τις μορφές απολυταρχίας που έχουν προηγηθεί, η σημερινή είναι η πιο ολοκληρωτική. Διότι έχουν υπάρξει στο παρελθόν απολυταρχίες, διδάσκει η ιστορία, που ήθελαν το καλό του λαού, αν και χωρίς εξουσία του λαού. (π.χ. Πεισίστρατος).

Όποιος σήμερα έχει διάθεση να αγωνισθεί για τον λαό, πρέπει να υπομείνει την απομόνωση σε μεγάλο βαθμό, από τον ίδιο το λαό!

Άθελα έρχεται στο μυαλό η περίπτωση ενός μεγάλου Αγωνιστή υπέρ του λαού ο οποίος καταδικάστηκε σε μαρτυρικό θάνατο και βίωσε την απόλυτη μοναξιά του όταν καθ’ οδόν προς την εκτέλεσή του αντί για λόγους παρηγοριάς άκουγε κραυγές μίσους «σταύρωσον, σταύρωσον αυτόν!». Ο αγωνιστής αυτός, το όνομά του Ιησούς ο Ναζωραίος, αντί να καταραστεί τους σταυρωτές του, είχε την μεγαλοψυχία να ζητήσει στα τελευταία του από τον Θεό να τους συγχωρέσει: «Άφες αυτοίς» είπε, «ου γαρ οίδασιν τί ποιούσιν».

Από το παράδειγμα αυτό συγκρατούμε ότι η ακλόνητη πίστη στο Θεό ήταν αυτό που έδωσε στον αγωνιστή Ιησού τη δύναμη να αντέξει την αχαριστία του λαού και τη μοναξιά του μέσα σε αυτόν. Όχι η πίστη στον ευμετάβλητο, από σκοτεινές εξουσίες παρασυρόμενο λαό, αλλά η πίστη σε μία ανώτερη, αιώνια ηθική εξουσία που σώζει αυτούς που την επικαλούνται.

8.Ο Φεμινισμός, πρόδρομος του Μετανθρωπισμού

Μπορεί κανείς σήμερα — γεννάται το ερώτημα — υπό την συνθήκη ενός ολοκληρωτικού άθεου υλισμού, να αγωνισθεί για τον λαό παρά τον λαό; Από πού θα προκύψει η νομιμοποίηση ενός τέτοιου αγώνα; Ναι, γνωρίζουμε ακόμα τις αξίες που από τα αρχαία χρόνια νομιμοποιούσαν τους αγώνες: Θεός, λατρεία των προγόνων, τιμή, υπόληψη, ανδρεία, αρετή, αλήθεια, ελευθερία, ισότητα, αδελφότητα, πατρίδα, πολίτης, έθνος, ιστορία (που θα κρίνει κάποτε το παρόν), φύση και φυσικός νόμος. Κάποια από αυτά συγκινούν ακόμα τους ανθρώπους…

Σε πολεμική αντίθεση προς τα ανωτέρω προτάσσονται τις τελευταίες δεκαετίες ιδανικά του Μεταμοντέρνου όπως αντιρατσισμός, διαφορετικότητα (σε πολεμική αντίθεση με την ομοιότητα που έχει αρνητικό πρόσημο επειδή επιτρέπει την συγκρότηση έθνους), αποδέσμευση της σεξουαλικότητας από την ηθική και το κερασάκι στην τούρτα, αποδέσμευση του φύλου

(άρρεν-θήλυ) από τον βιολογικό του προσδιορισμό! Προ των πυλών είναι το ιδανικό μίας «βελτίωσης» της εξωανθρώπινης αλλά και της ανθρώπινης φύσης μέσω γονιδιακής μηχανικής.

Τα δήθεν μεταμοντέρνα ιδανικά υποστηρίζονται από οργανώσεις και θεσμούς που ανεπαισθήτως εγκαθιδρύθηκαν απανταχού από τη Μεγάλη Κεντρική Μονάδα. Για τον λόγο αυτόν διαθέτουν πολλούς θορυβώδεις οπαδούς, οι οποίοι εργάζονται ακούραστα υπέρ της κατίσχυσης των νεότερων ιδανικών επί των παλαιότερων (όπως π.χ το ιδανικό ενός «κόσμου χωρίς σύνορα» που καταργεί πατρίδες, φυλές, γλώσσες, παραδόσεις, θρησκείες κ.τ.λ).

Ούτε ενδιαφέρει τους σημερινούς δήθεν επαναστάτες ότι ο κόσμος που ονειρεύονται αντί να προάγει τη διαφορετικότητα που ευαγγελίζονται, οδηγεί στην ισοπέδωση της υπαρκτής διαφορετικότητας των εθνικών πολιτισμών, δηλαδή στον χυλό! Το ίδιο διαπιστώνεται αναφορικά με την (ήδη πολλαπλώς νομοθετημένη) αφαίρεση του βιολογικού προσδιορισμού από την έννοια του φύλου, που καταργεί τη θεμελιώδη διαφορετικότητα του δίπολου άρρεν- θήλυ με το έωλο επιχείρημα ότι το φύλο είναι δήθεν τυχαία κοινωνική κατασκευή!

Προφανώς ο στόχος εδώ είναι, με σκαπανέα τον νεώτερο φεμινισμό, η καταστροφή της ανθρώπινης ταυτότητας καθ ́ εαυτής, εφόσον η έννοια «άνθρωπος» δεν υφίσταται στην πραγματικότητα έξω από το δίπολο άρρεν-θήλυ. Επομένως, με αυτό το σκεπτικό και η ίδια η έννοια «άνθρωπος» είναι τυχαία κοινωνική κατασκευή, πράγμα που δίνει στον «Μετανθρωπισμό» τη νομιμοποίηση να τροποποιήσει τον υπάρχοντα άνθρωπο τεχνολογικά, ακόμα ριζοσπαστικότερα απ’ ότι ο σημερινός φεμινισμός κάνει με το φύλο (π.χ δημιουργία Χίμαιρας, μείξη ανθρώπου με ζώοή μηχανή). Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ότι ο Μετανθρωπισμός είναι κληρονομιά του νεώτερου φεμινισμού!

Σήμερα έχουμε ήδη φθάσει στο σημείο εκείνο της εξέλιξης, όπου τα μικρά παιδιά διδάσκονται στο σχολείο ότι πρέπει να πάρουν σοβαρά το αίσθημα «δυσφορίας προς το φύλο» στο οποίο ανήκουν και το οποίο η επιστήμη μπορεί και οφείλει να αλλάξει με αιματηρές επεμβάσεις και τοξική  φαρμακευτική αγωγή (απαγορεύεται μάλιστα κάθε εναντίωση των γονέων). Δεν είναι μακριά, όπως φαίνεται η στιγμή όταν η ψευτοεπιστημονική διάγνωση μιας δήθεν «δυσφορίας προς την ανθρωπινότητα» δικαιωματικά θα συμπεριληφθεί, όπως η σημερινή «δυσφορία προς το φύλο» στα αιτήματα που απαιτούν την άμεση επίλυσή τους. Ο ορίζοντας για μια τέτοια πολιτική εξέλιξη ήδη υπάρχει στο λόγο περί «Μετανθρώπου» και «Transhumanism» .- Ο «Μετάνθρωπος» εάν τυχόν συγγενεύει με άνθρωπο θα είναι σίγουρα «Υπάνθρωπος», όπως εκείνο το «Transhumanism» είναι στην πραγματικότητα «Antihumanism».

9.Μεγάλη Αναδιάταξη

Ο Klaus Schwab, πρόεδρος του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ (Νταβός), στο βιβλίο του «Τέταρτη Βιομηχανική Επανάσταση» χωρίς κανένα ενδοιασμό εξαγγέλλει ότι προσεχώς η τεχνολογία θα αλλάξει όχι μόνο το περιβάλλον, αλλά την ίδια τη φύση του Ανθρώπου προκειμένου αυτός να προσαρμοσθεί ευκολότερα στις νέες τεχνολογίες!!!

Αυτό μας υπενθυμίζει, από μία κριτική σκοπιά, το βιβλίο της Hanna Arendt του 1951 «Στοιχεία και Καταβολές Ολοκληρωτικής Εξουσίας», όπου η συγγραφεύς αποφαίνεται ότι ο πραγματικός στόχος της ολοκληρωτικής εξουσίας δεν είναι απλώς οι υπάρχοντες κοινωνικοί θεσμοί και οι παραγωγικές σχέσεις αλλά η αλλαγή της φύσης του Ανθρώπου.

– Ποιος να φαντασθεί, ότι ο Ολοκληρωτισμός θα διεκήρυσσε χωρίς να κρύβεται, εβδομήντα χρόνια αργότερα, ότι ακριβώς αυτός είναι ο σκοπός του!

Μία γεύση της αποτελεσματικότητας των μεθόδων του Ολοκληρωτισμού δίνει σήμερα σε όλη την ανθρωπότητα η πανδημία του COVID19. Δισεκατομμύρια ανθρώπων εξαναγκάσθηκαν, δια της δημιουργίας φόβου και εκβιασμού, να εμβολιασθούν με άγνωστα σκευάσματα γενετικής «θεραπείας». Ο προαναφερθείς Klaus Schwab βλέπει εδώ ένα «παράθυρο εισόδου» στην προγραμματιζόμενη «Μεγάλη Αναδιάταξη» (GreatReset) του συστήματος, «όπου τίποτα δε θα μείνει όπως ήταν πριν».

Ποιος ερωτήθηκε αν συμφωνεί με το GreatReset; Αλλά πάλι ποιος ερωτήθηκε από τους λαούς της Δύσης αν συμφωνούν π.χ με την αντικατάστασή τους από Αφρικανούς και Ασιάτες μετανάστες; Όσα γκάλοπ έγιναν έδειξαν ότι πάνω από το 70% των ιθαγενών πολιτών των κρατών της Δύσης ήταν κατά της παράνομης μετανάστευσης, όμως ποια κυβέρνηση (εκτός της Ουγγαρίας και Πολωνίας) έλαβε υπόψιν της τα γκάλοπ;

10.Πώς σπάει ο βράχος

Προκειμένου να εξηγήσει την υπακοή του γενικού πληθυσμού στις εντολές των κυβερνήσεων περί COVID19 ο Βέλγος ψυχολόγος Mattias Desmet εξηγεί την υπνωτική δράση αυτών των εντολών με στόχο τη δημιουργία μαζικής ψύχωσης (mass formation psychosis). Βασική προϋπόθεση για την επιτυχία της ύπνωσης, είναι η αίσθηση κοινωνικής απομόνωσης των ατόμων (εδώ συμφωνεί η ψυχολογία με τον Λάϊμπνιτς ότι οι μονάδες δεν έχουν παράθυρα) και της συνακόλουθης επιθυμίας του συνανήκειν των ατόμων σε μία κοινή προσπάθεια για την αντιμετώπιση ενός κοινού κινδύνου (του COVID).

Τόσο δυνατή είναι η επιθυμία για συμμετοχή σε μία κοινότητα που τα αλλοτριωμένα άτομα είναι πρόθυμα να κάνουν θυσίες γι αυτήν, όπως lockdown, μάσκες, απώλεια εισοδημάτων και ατομικών δικαιωμάτων, ακόμα και παραίτηση από τη λογική! Μάλιστα, όσο πιο παράλογα είναι τα επιβαλλόμενα μέτρα, τόσο μεγαλύτερη η θέληση να τα υποστούν.

Παρά ταύτα, μία παμπάλαια γνώση των λιθοκόπων λέει ότι και ο πιο σκληρός βράχος θα σπάσει αν βρεθεί το κατάλληλο σημείο εισόδου στον όγκο του. Το ίδιο επισημαίνεται στο λαϊκότερον «τον τεμπέλη φοβάται ο βράχος». Ο τεμπέλης αντί να χτυπάει επί ώρες τον βράχο εδώ κι εκεί χωρίς αποτέλεσμα, παρατηρεί και σκέφτεται να ανακαλύψει το σημείο εισόδου από κει με ένα χτύπημα ο φαινομενικά συμπαγής βράχος ανοίγει…

Πόσο συμπαγής άραγε είναι ο βράχος; Ο Desmet, που είναι και στατιστικολόγος, μας λέει, πως οι εις βάθος υπνωτισμένοι, σκληροί σαν μπετόν, είναι απροσδόκητα, μόνο 30% του γενικού πληθυσμού. Ακολουθεί ένα 40% που είναι και δεν είναι πεπεισμένοι, αλλά ακολουθούν τους προηγούμενους από φόβο; Από οπορτουνισμό; Τέλος, υπάρχει το 30% των αντίπαλων της κυρίαρχης πολιτικής COVID. Αυτοί θέλουν να αντισταθούν.

Να το πράξουν! Προτρέπει ο καθηγητής Desmet. Να καταστρέψουν με το λόγο τους τη ψευδαίσθηση της ομοφωνίας! Αν τα κατάφερναν με κάποιο τρόπο, να πάρουν μαζί τους το φοβισμένο 40% θα τελείωνε το πρόγραμμα μαζικής ψύχωσης. Αλλά πως; Να δημιουργήσουν δικές τους κοινότητες ως σταθερές βάσεις που αντιστέκονται στην απομόνωση και δίνουν ενέργεια στα μέλη τους; Ίσως.

Πάντως η πίστη στον Θεό δεν εγγράφεται στην σημαία του Desmet, όπως όμως συμβαίνει στην περίπτωση ενός μεγάλου αγωνιστή – διαφωτιστή-γιατρού, του καθηγητή Sucharit Bhakti. Τι συναισθηματικός, υπέροχος στοχαστής αυτός πάλι! Καταδικάζει την ύβρη κατά της Φύσης και του Θεού. Προκαλεί ειδικά τους Έλληνες να φανούν αντάξιοι της αποστολής τους στην ανθρωπότητα.

Αυτοί είναι οι «Αριστοκράτες του Πνεύματος» διότι γι’ αυτούς γράφει ο Julius Evola στο έργο του «Ιππεύοντας την Τίγρη», πως  επιδιώκουν «να αντιμετωπίσουν την ύβρη της Νέας Εποχής από το υψηλότερο πνευματικό επίπεδο του εσωτερικά άτρωτου». Ιππεύουν την Τίγρη μέχρι να εξαντληθεί η ορμή της και τότε την πλήττουν καίρια. Κάποιοι άλλοι πάλι, βασίζουν τις ελπίδες τους στις εσωτερικές αντιθέσεις του ολοκληρωτισμού, οι οποίες μπορεί να επιφέρουν κατάρρευση του εκ των έσω.

Ο θρησκευόμενος λαός έλεγε παλαιότερα χαρακτηριστικά: «Ο διάβολος είναι γάιδαρος». Το νόημα εδώ, είναι ότι με όλη του την πονηριά, καταλήγει να κάνει χοντρές γκάφες. Εκεί ποντάρει και ο Γκαίτε στο έργο του Φάουστ. Θα κλείσουμε τώρα με μία φράση του εμπνευσμένου Γερμανού ποιητή Hοelderlin από το ποίημα «Patmos»: «Όπου υπάρχει κίνδυνος, αυξάνεται μαζί αυτό που φέρνει τη σωτηρία». ———.———–.——–