Πώς έφτασε στην μερική επιστράτευση – Τα μεγάλα λάθη της ρωσικής στρατιωτικής ηγεσίας – Πώς κατάφεραν και επικράτησαν

Η κατάληψη του Χάρκοβου, του Μικολάεφ και της Οδησσού και η πλήρης αποκοπή της Ουκρανίας από την πρόσβαση στην Μαύρη Θάλασσα είναι οι πραγματικοί αντικειμενικοί στόχοι της κινητοποίησης επιπλέον 300.000 Ρώσων εφέδρων, όπως ανακοίνωσε ο Ρώσος υπουργός Άμυνας Σεργκέι Σοϊγκού, αμέσως μετά την ομιλία του Ρώσου προέδρου Β.Πούτιν για αποδοχή της ένταξης στην Ρωσική Ομοσπονδία των περιφερειών Ντονμπάς (Ντονιέτσκ και Λουγκάνσκ), Χερσώνας και Ζαπορίζια.

Αυτή την στιγμή στην Ουκρανία δραστηριοποιούνται συνολικά περί τις 100.000 Ρώσων και ρωσόφωνων, αριθμός πολύ μικρός για να αντιμετωπίσουν τον όγκο των 600.000 Ουκρανών ή για να το πούμε αλλιώς «Είναι λίγοι για επιθετικές επιχειρήσεις μετά από 6 μήνες εξάντλητικών προσπαθειών ένταντι συντριπτικά υπέρτερου εχθρού».

Μην ξεχνάμε ότι στην πρόσφατη ουκρανική αντεπίθεση στην Χερσώνα η αναλογία ήταν 8:1 σε βάρος των Ρώσων και στο Χάρκοβο 7:1!

Το αρχικό ρωσικό σχέδιο της 24ης Φεβρουαρίου για «κεραυνοβόλο πόλεμο» και ουκρανική παράδοση, όπου είχαν διαταθεί συνολικά 150.000 προσωπικό, απέτυχε για λόγους που έχουν να κάνουν και με την εμπλοκή των δυτικών και με την επαγγελματική ανεπάρκεια μέρους της ρωσικής στρατιωτικής ηγεσίας. 

Η πρώτη εβδομάδα της επίθεσης, με την συγκλονιστική υποδειγματική επιχείρηση αερομεταφοράς Spetsnaz και αερομεταφερόμενων δυνάμεων VDV, που απέφερε την κατάληψη των αεροδρομίων του Κιέβου και την έναρξη πολιορκίας της πρωτεύουσας, αλλά και της προέλασης σε όλα τα μέτωπα, «ξοδεύτηκε» από λάθος αποφάσεις της στρατιωτικής ηγεσίας.

Οι επόμενες εβδομάδες και μήνες με αποκορύφωμα την απόσυρση των ρωσικών στρατευμάτων στα τέλη Μαρτίου από το Κίεβο, χωρίς καμία πίεση που να υπαγόρευε την άμεση απόσυρσή τους, όπως και η απόσυρση από τα προάστια του Χάρκοβου, έδειξε ότι η ρωσική στρατιωτική ηγεσία θα έπρεπε να αναθεωρήσει πολλά στην προσπάθειά της να νικήσει την Ουκρανία.

Η βύθιση του της ναυαρχίδας του ρωσικού Στόλου της Μαύρης Θάλασσας, καταδρομικού «Μόσκβα» στις 14 Απριλίου έφερε τη ρωσική εκστρατεία στο «ναδίρ». 

Τις πταίει; Οι Ρώσοι στρατιωτικοί ηγέτες δεν είχαν υπολογίσει:

• Τον τεράστιο όγκο των Ουκρανών που είχαν στρατευθεί (600.000 μέχρι τα τέλη Μαρτίου).
• Την κολοσσιαία στρατιωτική βοήθεια των δυτικών (μέχρι στιγμής, ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία κλπ. έχουν δώσει μεγαλύτερη οικονομική αξία όπλων στην Ουκρανία από όση έχει λάβει το Ισραήλ τα τελευταία 20 χρόνια!
• Την αλλαγή των πραγμάτων από το 2014 σε ότι αφορά την απόφαση των Ουκρανών να πολεμήσουν: Επί οκτώ χρόνια οι νεοναζιστικές Ταξιαρχίες Azov, Kraken, Aidar κλπ. έγιναν η κυρίαρχη ιδεολογία των ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων και της ουκρανικής κοινωνίας. Κατάφεραν να επιβάλλουν την παραβίαση των συμφωνιών του Μινσκ, κατάργησαν την ρωσική γλώσσα και φανάτισαν τους πολίτες. Η Ουκρανία του 2022 δεν είναι σε καμία περίπτωση η Ουκρανία του 2014.
• Οι ρωσικές ένοπλες δυνάμεις με εξαίρεση τους Spetsnaz και τις VDV, είναι μειωμένης μαχητικής ικανότητας (το ίδιο ισχύει και σχεδόν σε όλες τις χώρες του κόσμου με εξαίρεση τις ΗΠΑ που είναι πλήρως επαγγελματικός ο Στρατός, λόγω μειωμένων κονδυλίων: Οι απλοί «πεζικάριοι» είναι ουσιαστικά ανεκπαίδευτοι. Η Βρετανία έχει το ίδιο σύστημα, αλλά περιορισμένες συνολικά δυνάμεις σε προσωπικό), ενώ τα νέα όπλα και τα δόγματα επιχειρήσεων, όπως UAV και αιωρούμενα πυρομαχικά, απουσίαζαν πλήρως από το ρωσικό οπλοστάσιο.
• Στην δράση και κυρίως στην διαθεσιμότητα της ρωσικής Αεροπορίας, είχαν -και έχουν- επιβληθεί περιορισμοί: Η ρωσική ηγεσία θεωρεί -και μάλλον δικαίως- ότι η «δαπάνη» πόρων και μέσων από μία Αεροπορία που σε μέγεθος είναι όσο οι Αεροπορίες του Ισραήλ και της Βρετανίας μαζί, άρα «μεσαία», θα άφηνε ένα σημαντικό έλλειμμα ασφαλείας, με την έννοια ότι τα μαχητικά αεροσκάφη δεν κατασκευάζονται σε ένα μήνα, ούτε σε έξι μήνες. Άρα τα περίπου 700 επιχειρησιακά μαχητικά, βομβαρδιστικά και στρατηγικά βομβαρδιστικά της Ρωσίας έπρεπε να προστατευθούν καθώς ο πραγματικός «τελικός» εχθρός είναι το ΝΑΤΟ και όχι το Κίεβο. Αλλά και το δόγμα επιχειρήσεων, αποδείχθηκε και πάλι ανεπαρκές: Επιμένοντας να χρησιμοποιούν την Αεροπορία ως «ιπτάμενο πυροβολικό», όπως έκαναν οι Σοβιετικοί τον Β’ΠΠ και όχι σε συνδυασμένες επιχειρήσεις, «απονεύρωσαν» μεγάλο μέρος της δύναμής της.
• Οι ουκρανικές οχυρώσεις αποδείχθηκαν εξαιρετικές από την στιγμή που είχαν να αντιμετωπίσουν μικρό αριθμό προσωπικού, απαρχαιωμένα δόγματα μάχης, παλαιά όπλα και ανεκπαίδευτο προσωπικό
• Η άγνοια δράσης των UAV από τους Ρώσους αποδείχθηκε καθοριστική: Αν και έχουν υπεραρκετή τεχνολογία, αρνούντο να αναπτύξουν οχήματα και δόγματα χρήσης γιατί απλά… δεν πίστευαν σε αυτά. Αυτό σημαίνει ότι δεν παρακολουθούσαν την δράση τους στους διάφορους πολέμους, όσο έπρεπε ή ότι αυτοί που το έκαναν δεν μπορούσαν να πείσουν τους προϊσταμένους τους για την ανάγκη ανάπτυξης μαχητικών UAV. Η ευθύνη του πρώην αντιπροέδρου και υπεύθυνου για την αμυντική βιομηχανία, Ν.Ρογκόζιν για το θέμα είναι τεράστια. Η απόλυσή του μεσούντος του πολέμου, απόλυτα λογική εξέλιξη.

Παρ’όλα αυτά μετά την ψυχρολουσία Κιέβου, Χαρκόβου και την βύθιση του «Μόσκβα» οι Ρώσοι εξακολούθησαν να έχουν την πρωτοβουλία των επιχειρήσεων: Κατέλαβαν, έστω με μεγάλη δυσκολία, την Μαριούπολη, ολόκληρο το Λουγκάνσκ και σχεδόν όλο το Ντονμπάς, έφτασαν 17 χλμ. από το κέντρο του Χάρκοβου (στην παρούσα ανάλυση δεν θα αναφερθούμε στην ουκρανική αντεπίθεση γιατί με εξαίρεση την στρατηγική σημασία του Ιζίουμ τα εδαφικά κέρδη έτσι ή αλλιώς ήταν μικρά).

Και βέβαια εμπέδωσαν την κυριαρχία τους στην Χερσώνα και την Ζοπορίζια που καταλήφθηκαν δύο εβδομάδες μετά την έναρξη του πολέμου στις αρχές Μαρτίου.

Πώς το πέτυχαν παρά τις δεδομένας προαναφερθείσες αδυναμίες και στρατηγικά λάθη και μειονεκτώντας σε τόσο μεγάλο βαθμό σε αριθμό προσωπικού:

• Το συμβατικό πυροβολικό τους, αν και όχι τόσο αξιόπιστο σε ότι αφορά την ευστοχία, πριν ξεκινήσουν να χρησιμοποιούν ευρέως κατευθυνόμενα με λέιζερ βλήματα Krasnopol, εν τούτοις υπερτερούσε και υπερτερεί συντριπτικά των Ουκρανών παρά την δυτική βοήθεια σε αυτούς. Η αναλογία σωλήνων σε συμβατικά πυροβόλα είναι της τάξης του 6:1 και σε ρουκετοβόλα 8:1!
• Οι πυραυλικές επιχειρήσεις Ναυτικού, Αεροπορίας και χερσαίων δυνάμεων είχαν εκπληκτική αποτελεσματικότητα. Η Ουκρανία και σήμερα να σταματούσε ο πόλεμος θα έκανε 20 χρόνια για «να σταθεί στα πόδια της». Βλήματα cruise και βαλλιστικά βλήματα μέσου βεληνεκούς, παλαιά και νέα, αποδείχθηκε εξαιρετικά και σε ακρίβεια και σε καταστροφικότητα. «Καταστράφηκαν δύο Στρατοί» όχι ένας και αν δεν υπήρχε η βοήθεια από τις ΗΠΑ και τις λοιπές χώρες, θα είχε λήξει από τον Μάρτιο ο πόλεμος.
• Οι Τσετσένοι αποδείχθηκαν το «καλό χαρτί» της ρωσικής πολεμικής μηχανής. Σκληροί στο πεδίο όσο και οι νεοναζί των Ταγμάτων Azov, Kraken, Aidar κλπ., αποτελεσματικοί, άριστοι μαχητές, καλά εξοπλισμένοι και πάνω απ΄όλα πιστοί στην Μόσχα, «καθάρισαν» την Μαριούπολη και το Λουγκάνσκ.
• Η αφθονία των μέσων: Χιλιάδες άρματα και οχήματα πάντα διαθέσιμα, απομεινάρια της σοβιετικής εποχής, αλλά πάντα έχουν την αξία τους οι αριθμοί. Άλλωστε και ο Ελληνικός Στρατός σε κάπου 600 LEO1A5 της δεκαετίας του ’60 βασίζεται.
• Δεν κάμφθηκαν από τις απώλειες. Οι Ρώσοι (επίσημα Σ.Σοϊγκού) λένε ότι έχασαν 6.000 προσωπικό, οι Αμερικανοί λένε ότι οι Ρώσοι έχουν χάσει κάπου 40.000 προσωπικό. Η καταμέτρηση από ανεξάρτητη δυτική ΜΚΟ των τάφων σε όλη την Ρωσία έχει φτάσει τους 4.897, αλλά συνεχίζεται.
• Μαθαίνουν γρήγορα και προσαρμόζονται: Η χρήση ιρανικών UAV αποδείχθηκε εξαιρετικά επιτυχημένη κίνηση. Οι Ρώσοι ιθύνοντες αντιλήφθηκαν (με κόπο και πόνο..) ότι τα UAV παρατήρησης πυροβολικού και η εν συνεχεία βολή του πυροβολικού, ακόμα και αν γίνει αυτοματοποιημένα, είναι άχρηστη αφού ιδανικά το πυροβολικό θα βάλει μετά από 30” και ο στόχος θα έχει μετακινηθεί. Τα εξοπλισμένα UAV τακτικού πεδίου μάχης, όπως το Bayraktar TB-2 εξασφαλίζουν την καταστροφή του στόχου σε πραγματικό χρόνο. Ακόμα καλύτερα είναι τα αιωρούμενα πυρομαχικά τα οποία έχουν πιο αυτοματοποιημένη χρήση και αποτελεσματικότητα από τα UAV.
• Το ρωσικό αντιαεροπορικό πυροβολικό: Τα ρωσικά αντιαεροπορικά κάλυψαν σε μεγάλο βαθμό την αριθμητική αδυναμία, τα προβλήματα διαθεσιμότητας και δόγματος της ρωσικής Αεροπορίας. Οι S-400 και S-300, αλλά και τα SHORADS Pantsir S.1 και λιγότερο τα Tor-M1, έφεραν την καταστροφή της ουκρανικής Αεροπορίας, όχι τα μαχητικά της Ρωσίας. 

Καταληκτικά, το μεγαλύτερο όπλο της Ρωσίας είναι η πολιτική της ηγεσία: Ο Β.Πούτιν είναι ηγέτης, που έχει να εμφανιστεί από την εποχή του Μεγάλου Πέτρου στην Ρωσία. Έχει όραμα, πυγμή, αποφασιστικότητα. Τέτοιοι ηγέτες δεν χάνουν ποτέ και αυτό το νιώθει ο πληθυσμός κι εμπνέεται…

Η μερική επιστράτευση δεν έχει στόχο την άμυνα των κεκτημένων οι οποίες από την Παρασκευή θα αποτελούν ρωσικό έδαφος.

Έχει στόχο την επέκτασή τους και την εκκαθάριση του καθεστώτος του Κιέβου. Και όποιος νομίζει ότι θα εκπαιδευτούν τώρα, πλανάνται πλάνη οικτρά: Η εμπλοκή τους το μέτωπο θα είναι περιορισμένη.

Ήδη υπάρχοντα ετοιμοπόλεμο στρατεύματα θα εμπλακούν και οι έφεδροι θα πάρουν την θέση αυτών των στρατευμάτων στα μετόπισθεν. Αυτό θα διαρκέσει μια περίοδο περίπου ενός μηνός…

Και ο τελικός στόχος από άποψη εδάφους είναι η κατάληψη των περιφερειών που αναφέραμε στην αρχή: Οδησσός, Χάρκοβο, Μιλοκάεφ.

Όπως σημειώνουμε εδώ, Μπορεί η Ρωσία να κατέχει το 20% της πρώην ουκρανικής επικράτειας του 2014, αλλά σε αυτή την έκταση βρίσκονται σχεδόν 20 εκατ. πληθυσμού από τα 43 εκατ. πληθυσμού που αποτελούσαν πριν την έναρξη του πολέμου τον πληθυσμό της Ουκρανίας.

Οι κάτοικοι της Ρωσικής Ομοσπονδίας από 143 εκατομμύρια πλέον θα ξεπερνούν τα 160 εκατομμύρια, μαζί με την Κριμαία, με ότι αυτό συνεπάγεται στην οικονομική και κρατική «δυναμική» της Ομοσπονδίας.

Ταυτόχρονα ελέγχεται το 60% των σιτοβολώνων της Ουκρανίας και το 50% του βιομηχανικού της δυναμικού.