Όταν ακούει κανείς τις εργασίες του “Μεγάλου Σώματος Ενόρκων” που συγκάλεσε ο συνήγορος Dr. Reiner Fuellmich και οι συνεργάτες του, οι οποίες διήρκεσαν αρκετές ημέρες, του κάνουν εντύπωση δύο πράγματα.

Πρώτον, όλοι οι ομιλητές – αυθεντίες από διάφορους κλάδους – όχι μόνο ενημερώνουν για τις διάφορες πτυχές και τα στάδια της απόπειρας εγκαθίδρυσης μιας κεντρικής, δικτατορικής παγκόσμιας κυβέρνησης, αλλά στην πορεία δεν αφήνουν στους ακροατές τους καμία αμφιβολία για την τεράστια δύναμη που συγκεντρώνει η ομάδα των δισεκατομμυριούχων πίσω από το επίδοξο παγκόσμιο πραξικόπημα.

Δεν είναι περίεργο που η Naomi Wolf παρατηρεί στο βιβλίο της – The Bodies of Others (All Seasons Press, 2022, σ. 14) – ότι:

Αυτό το βιβλίο μιλάει για το πώς φτάσαμε σε αυτό το οδυνηρό πολιτισμικό σταυροδρόμι – εμπλεκόμενοι σε έναν πόλεμο εναντίον τεράστιων απρόσωπων δυνάμεων με απεριόριστη εξουσία πάνω στις ζωές μας για τις ελευθερίες που θεωρούσαμε δεδομένες- πώς αυτές οι δυνάμεις εκμεταλλεύτηκαν δύο χρόνια πανικού του COVID-19 με νέους δυσοίωνους τρόπους- και πώς, παρ’ όλα αυτά, παρά τις συντριπτικές πιθανότητες, μπορούμε ακόμα να νικήσουμε.

Δεύτερον, κατά τη διάρκεια της ομιλίας του (βλ. παραπάνω), ο Fuellmich εντυπωσιάζει με την ανησυχητική διαπίστωση ότι, χονδρικά μιλώντας, πιθανότατα λιγότερο από το 20% των ανθρώπων στον κόσμο είναι σε θέση να κατανοήσουν την πραγματική, άθλια κατάσταση των πραγμάτων και να υιοθετήσουν μια αποφασιστική ηθική στάση απέναντί της.

Ο λόγος γι’ αυτό μπορεί να εκπλήξει ορισμένους από τους ακροατές του, ιδίως επειδή δεν έχει καμία σχέση με τη νοημοσύνη- πολλοί εξαιρετικά ευφυείς άνθρωποι έχουν εξαπατηθεί από τον καπνό και τα κάτοπτρα της κυρίαρχης αφήγησης.

Σύμφωνα με τον Γερμανό δικηγόρο, έχει παρατηρήσει σημάδια ενός “πνευματικού” στοιχείου από την πλευρά των ατόμων που έχουν δει μέσα από την απάτη – κάτι που επιβεβαιώνει τη δική μου υποψία, ότι αυτό που φοβούνται περισσότερο οι νεοφασίστες είναι ακριβώς μια τέτοια “πνευματική” διάσταση που ενημερώνει την αυξανόμενη αντίσταση εναντίον τους.

Αυτό θα εξηγούσε τον Yuval Noah Harari – φέρεται να είναι ο κύριος σύμβουλος του Klaus Schwab – που ισχυρίζεται ότι πρέπει να ξεχάσουμε την πεποίθηση ότι οι άνθρωποι είναι ξεχωριστά πλάσματα, το καθένα προικισμένο με ψυχή- αντίθετα, σύμφωνα με τον Harari είναι “ζώα που μπορούν να χακαριστούν”. Εξηγεί επίσης τη συνεχή επίθεση, με τη μορφή της “woke culture”, στην αίσθηση της ταυτότητας που παραδοσιακά ενημέρωνε την αμερικανική και άλλες δυτικές κουλτούρες.

Αν οι άνθρωποι χάσουν την αίσθηση του ποιοι είναι (συμπεριλαμβανομένου του φύλου τους), είναι πολύ πιο εύκολο να τους καπελώσουν για την ατζέντα που στοχεύει στον έλεγχο του κόσμου με βάση την Τεχνητή Νοημοσύνη. Όσοι από εμάς εξακολουθούν να διατηρούν την αίσθηση του εαυτού και της ηθικής πυξίδας – εν ολίγοις, ένα βιώσιμο ήθος – δεν θα πρέπει επομένως να χάνουν την ελπίδα μπροστά στις “συντριπτικές πιθανότητες” στις οποίες αναφέρθηκε ο Wolf, παραπάνω- αν οι παγκοσμιοποιητές μας φοβούνται, προφανώς έχουν λόγο να το κάνουν.

Σε ένα βιβλίο που εκδόθηκε πρόσφατα – States of Emergency – Keeping the Global Population in Check (Clarity Press, 2022) – ο Ολλανδός κοινωνικός επιστήμονας, Kees van der Pijl, δίνει έναν ακόμη λόγο για να ελπίζουμε, όταν γράφει (σελ. 9):

Αυτό που έχει σημασία είναι ότι η κατάληψη της εξουσίας από το Covid, ακόμη πιο ολοκληρωμένα από τις προηγούμενες καταστάσεις έκτακτης ανάγκης στο όνομα της τρομοκρατίας, αποτρέπει τη δημοκρατική μετάβαση σε μια κοινωνία πέρα από τον καπιταλισμό. Η επαναστατική κρίση που έχει οξυνθεί έγκειται στο γεγονός ότι οι κυβερνήσεις έχουν πλέον θέσει σε ομηρία τους πληθυσμούς τους και δεν μπορούν ή δεν τολμούν να τους απελευθερώσουν. Αυτός είναι ένας ακόμη λόγος για τον οποίο η όλη προσπάθεια καταστολής είναι καταδικασμένη να καταλήξει σε αποτυχία. Πάρα πολλά έχουν τεθεί σε κίνηση πολύ νωρίς, πολύ ασύνδετα, και οι αντιφάσεις μεταξύ των διαφορετικών συμφερόντων και θεσμών, που μόνο φαινομενικά συμφωνούν όλοι, είναι βέβαιο ότι θα μετατραπούν σε ανοιχτή σύγκρουση.

Αυτό στο οποίο εφιστά την προσοχή ο Van der Pijl ξεχνιέται εύκολα: οι νεοφασίστες μπορεί να θεωρούν (και μάλλον το κάνουν) τους εαυτούς τους ως υποτιθέμενα υπεράνθρωπα όντα, αλλά είναι εξίσου επιρρεπείς με οποιαδήποτε άλλη ομάδα ανθρώπων στο να τσακώνονται μεταξύ τους, υπονομεύοντας ή εκτροχιάζοντας με αυτόν τον τρόπο τα σχέδιά τους. Η “αντίσταση” στο αδίστακτο πρόγραμμα κυριαρχίας τους -δηλαδή, όλοι όσοι έχουν αναλάβει τον αγώνα εναντίον τους- πρέπει επομένως να υπενθυμίζουν στον εαυτό τους ότι, ακόμη και όταν τα πράγματα φαίνονται ζοφερά, πρέπει να παραμείνει κανείς σταθερός και θαρραλέος.

Αυτή η συνειδητοποίηση αποκτά ιστορική προοπτική από τον Steven Pressfield στο μαγευτικό ιστορικό μυθιστόρημά του – Tides of War ( Παλίρροιες του πολέμου Doubleday, 2000) – για τη ζωή και την εποχή του Αλκιβιάδη των Αθηνών. Ο Pressfield αφηγείται μια βαρυσήμαντη ομιλία που εκφώνησε ο Λύσανδρος, ένας Σπαρτιάτης στρατηγός, κατά τη διάρκεια των γεγονότων που διαμόρφωσαν την έκβαση του πελοποννησιακού πολέμου μεταξύ Σπάρτης και Αθήνας που διήρκεσε δεκαετίες.

Στην ομιλία του προς τις σπαρτιατικές δυνάμεις, ο Λύσανδρος (εξαιρετικός ρήτορας) διακρίνει δύο ιδιότητες του χαρακτήρα, προκαλώντας στην πορεία τεράστιο αντίκτυπο στους στρατιώτες του. Αντιπαραβάλλει την “ανδρεία” (θάρρος) με τη “θρασύτητα” (τόλμη), αποδίδοντας τη δεύτερη στους Αθηναίους -θαλασσοκράτες πρωταθλητές του θαλάσσιου πολέμου, ο οποίος απαιτεί τολμηρές στρατηγικές επίθεσης- και την πρώτη στους Σπαρτιάτες, τους αδιαμφισβήτητους τελούροκρατικούς πρωταθλητές της μάχης του πεζικού, η οποία απαιτεί υπομονετικό θάρρος για να διατηρήσει κανείς τη θέση του περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να αμυνθεί ή να προελάσει. Κατά τη διάρκεια της ομιλίας του ο Λύσανδρος λέει τα εξής:

Η τόλμη είναι ανυπόμονη. Το θάρρος είναι υπομονετικό. Η τόλμη δεν αντέχει τις κακουχίες ή την καθυστέρηση- είναι αδηφάγος, πρέπει να τρέφεται με τη νίκη, αλλιώς πεθαίνει …

Ο τολμηρός άνθρωπος είναι υπερήφανος, θρασύς, φιλόδοξος. Ο γενναίος άνθρωπος είναι ήρεμος, θεοσεβούμενος, σταθερός. Ο τολμηρός άνθρωπος επιδιώκει να διαιρέσει- θέλει το δικό του και θα παραμερίσει τον αδελφό του για να το λεηλατήσει. Ο γενναίος άνθρωπος ενώνει. Βοηθάει τον συνάνθρωπό του, γνωρίζοντας ότι ό,τι ανήκει στην κοινοπολιτεία ανήκει και στον ίδιο. Ο τολμηρός άνδρας εποφθαλμιά- μηνύει τον γείτονά του στο δικαστήριο, ίντριγκες στήνει, υποκρίνεται. Ο γενναίος άνθρωπος είναι ικανοποιημένος με την τύχη του- σέβεται το μερίδιο που του έδωσαν οι θεοί και το εκμεταλλεύεται, συμπεριφερόμενος με ταπεινότητα ως διαχειριστής του ουρανού …

Το θάρρος είναι … το ζήτημα της ανιδιοτέλειας, της αδελφοσύνης και της αγάπης για την ελευθερία. Η τόλμη, από την άλλη πλευρά, είναι γέννημα της περιφρόνησης και της ασέβειας- είναι το μπάσταρδο παιδί της ασέβειας και της παρανομίας. Η τόλμη τιμά δύο μόνο πράγματα: το καινούργιο και την επιτυχία. Τρέφεται από αυτά και χωρίς αυτά πεθαίνει … Η τόλμη παράγει ύβρη. Η ύβρις προκαλεί τη νέμεση. Και η νέμεση ρίχνει την τόλμη στο κενό.

Θα πρέπει να είναι προφανές ότι η φρασεολογία σε αυτό το απόσπασμα αντανακλά τις πατριαρχικές αξίες της αρχαίας Ελλάδας (ο “τολμηρός άνδρας” κ.λπ.), αλλά -ιδιαίτερα υπό το πρίσμα της υψηλής κοινωνικής θέσης των γυναικών στην αρχαία Σπάρτη- η διάκριση που κάνει ο Λύσανδρος ισχύει τόσο για τους άνδρες όσο και για τις γυναίκες.

Και η διαφορά ανάμεσα στο θάρρος και την τόλμη είναι τόσο εφαρμόσιμη σήμερα όσο και σε οποιαδήποτε άλλη στιγμή της ιστορίας. Σίγουρα, υπάρχουν στιγμές στη ζωή του ανθρώπου που πρέπει να δράσει με τόλμη, και αυτό ισχύει και για έναν θαρραλέο άνθρωπο, για να μην περάσει το παράθυρο της ευκαιρίας, για να πετύχει κάτι από το οποίο μπορούν να επωφεληθούν και άλλοι.

Ωστόσο, τελικά το σημείο που αναπτύσσεται σε αυτή την ομιλία αφορά δύο ασυμβίβαστους τρόπους ζωής. Ο πρώτος από αυτούς, που σχετίζεται με την τόλμη, δεν είναι δύσκολο να αναγνωριστεί στη σημερινή μας κατάσταση: είναι αισθητός στην “τολμηρή” κήρυξη μιας “πανδημίας” από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, και στην αιφνιδιαστική, αμέσως μετά από αυτό, κατάσταση έκτακτης ανάγκης (“lockdowns”) που επιβλήθηκε στις κοινωνίες σε όλο τον κόσμο τον Μάρτιο του 2020, συνοδευόμενη από κυβερνήσεις που “τολμηρά” ανέλαβαν εκτεταμένες εξουσίες επί των πληθυσμών, για παράδειγμα.

Επιπλέον, παρατηρεί κανείς μια τέτοια τόλμη που παράγει ύβρη σε αυτό που ο Δρ Fuellmich και οι συνάδελφοί του έχουν περιγράψει ως “ελεγχόμενη οικονομική κατάρρευση” της παγκόσμιας οικονομίας, η οποία περιλαμβάνει τη σκόπιμη διακοπή των οδών εφοδιασμού και την καταστροφή των διατροφικών πόρων. Κυρίως, όμως, ήταν η θρασύτατη “προσφορά” τοξικών ψευδοεμβολίων, που μεταμφιέζονται σε ένα είδος “θαυματουργής θεραπείας” (Van der Pijl 2022, σ. 31- Kennedy Jr., The Real Anthony Fauci, Skyhorse Publishing, 2021, σ. 157), στους παγκόσμιους πληθυσμούς που ενσαρκώνει την τόλμη των νεοφασιστών.

Αυτό δεν ήταν σαφώς κανένα φαρμακευτικό “λάθος”, όπως μπορεί κανείς να συμπεράνει από τις διεξοδικά τεκμηριωμένες περιγραφές στα βιβλία του Robert F. Kennedys Jr. (2021, σ. 157-179) και A Letter to Liberals (Children’s Health Defense, 2022, σ. 23-27). Πώς αλλιώς θα μπορούσε κανείς να εξηγήσει το γεγονός ότι, ακόμη και όταν άρχισαν να συσσωρεύονται οι ενδείξεις για τις θανατηφόρες επιπτώσεις των “εμβολίων”, οι προσπάθειες να δεχτούν όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι το “εμβόλιο” συνεχίστηκαν αμείωτες; Δεν υπήρχε καμία ένδειξη ότι, δεδομένων των ενδείξεων για σοβαρούς τραυματισμούς και θανάτους από “εμβόλια”, το πρόγραμμα “εμβολιασμού” θα σταματούσε μέχρι να επαληθευτεί η ασφάλεια αυτών των πειραματικών ενέσεων. Αυτό είναι θράσος πέρα από κάθε φαντασία, ιδίως αν αναλογιστεί κανείς ότι στις ομάδες που στόχευαν τελικά συμπεριλαμβάνονταν και μικρά παιδιά. Και πρέπει να αντιμετωπιστεί με θάρρος.

Το πόσο θρασύτατη ήταν η επίθεση κατά της ανθρωπότητας, δεν αποδεικνύεται πουθενά πιο παραστατικά και ανησυχητικά από την έρευνα και τον θάνατο με δολοφονία ενός Γερμανού γιατρού, του Dr Andreas Noack, παγκόσμιας αυθεντίας για τις επιπτώσεις του γραφενίου στο ανθρώπινο σώμα.

Σε ένα βίντεο ο Dr Noack εξηγεί ότι το “εμβόλιο” Covid της Pfizer δεν περιέχει οξείδιο του γραφενίου (που παράγει καταστροφικές για το ανοσοποιητικό σύστημα πρωτεϊνικές αιχμές στον ανθρώπινο οργανισμό), όπως ισχυρίζονται άλλοι άνθρωποι που το έχουν εξετάσει, αλλά υδροξείδιο του γραφενίου, το οποίο είναι ακόμη χειρότερο για τον οργανισμό λόγω της δομής των νανοσωματιδίων του, τα οποία μοιάζουν με υπομικροσκοπικές “λεπίδες ξυραφιού”.

Ο Dr Noack δολοφονήθηκε τέσσερις ημέρες αφότου δημοσίευσε το βίντεο στο BitChute, πιθανώς επειδή, υπό το πρίσμα της εμπειρογνωμοσύνης του στο γραφένιο, ήταν σχεδόν μοναδικός στην ικανότητά του να καταθέσει στο δικαστήριο ενάντια στην κυρίαρχη, επίσημη αφήγηση. Στο βίντεο χαρακτηρίζει το υδροξείδιο του γραφενίου ως έναν “μονοστρωματικό ενεργό άνθρακα”, του οποίου τα “ηλεκτρόνια είναι αποεντοπισμένα (πλήρως κινητά)” και δεν είναι “βιολογικά αποσυνθέσιμα”. “Αυτές οι δομές νανοκλίμακας”, συνεχίζει,

μπορούν να περιγραφούν καλύτερα ως “ξυραφάκια”. [Αναστέλλονται] καλά στο νερό… Πρόκειται λοιπόν για ξυραφάκια που απλώνονται ομοιογενώς στο υγρό. Πρόκειται ουσιαστικά για ρώσικη ρουλέτα… Κόβει τα αιμοφόρα αγγεία. Τα αιμοφόρα αγγεία έχουν επιθηλιακά κύτταρα ως εσωτερική επένδυση. Το επιθήλιο είναι εξαιρετικά λείο, σαν καθρέφτης. Και κόβεται από αυτές τις λεπίδες ξυραφιού. Αυτό είναι το τόσο επικίνδυνο. Αν κάνετε ένεση του εμβολίου σε μια φλέβα, τα ξυράφια θα κυκλοφορήσουν στο αίμα και θα κόψουν το επιθήλιο… Το κακό είναι ότι οι τοξικολογικές δοκιμές γίνονται σε τρυβλία Petri. Και εκεί δεν θα βρεις τίποτα… Αν κάνεις αυτοψία στα θύματα, δεν θα βρεις τίποτα… Οι άνθρωποι αιμορραγούν από μέσα… Ειδικά οι κορυφαίοι αθλητές που πέφτουν νεκροί έχουν αίμα που ρέει γρήγορα. Όσο πιο γρήγορα ρέει το αίμα τόσο μεγαλύτερη ζημιά θα κάνουν τα ξυράφια. Ως χημικός, αν κάνεις αυτή την ένεση στο αίμα, ξέρεις ότι είσαι δολοφόνος. Είναι ένα νέο υλικό, οι τοξικολόγοι δεν το γνωρίζουν ακόμα. Ξαφνικά βγαίνει νόημα ότι… κορυφαίοι αθλητές με υψηλή κυκλοφορία του αίματος, απολύτως υγιείς, πέφτουν ξαφνικά νεκροί [4.51 λεπτά στο βίντεο- BO].

Επομένως, σύμφωνα με τον Dr Noack, όταν το υδροξείδιο του γραφενίου εγχέεται στο σώμα ενός ατόμου, και κάποιος έχει την ατυχία να το εισάγει τυχαία σε μια φλέβα ή αρτηρία (εξ ου και η “ρωσική ρουλέτα”), νανομεγέθη “ξυραφάκια” θα κυκλοφορήσουν στα μεγαλύτερα αγγεία του καρδιαγγειακού σας συστήματος, καταστρέφοντάς τα καθώς και την καρδιά σας.

Ο λόγος για τον οποίο ο Noack αναφέρεται σε “κορυφαίους αθλητές… που πέφτουν νεκροί” στον αθλητικό χώρο είναι επειδή, την εποχή του τραγικού θανάτου του, υπήρξε μια έξαρση τέτοιων αιφνίδιων θανάτων, τους οποίους τα mainstream μέσα ενημέρωσης προσπάθησαν να εξηγήσουν ως εξαιρετικά “σπάνιους”. Υπό το πρίσμα της έρευνας του Dr Noack, ωστόσο, αυτό ήταν πιθανώς μια επίδραση του υδροξειδίου του γραφενίου στο αίμα τους.

Άνθρωποι όπως ο Dr. Noack – και πολλοί άλλοι που πολεμούν γενναία την αδίστακτη παγκοσμιοποιητική συμμορία – είναι παραδείγματα θάρρους, όπως περιγράφεται από τον Λύσανδρο του Pressfield. Κανένας από αυτούς δεν δίνει μεγαλύτερη σημασία στη βραχυπρόθεσμη “επιτυχία” – και λιγότερο στον αποδεκατισμό των συνανθρώπων του – παρά στη μακροπρόθεσμη δέσμευση σε μια υπέρτατη αξία, όπως είναι η πολιτική, κοινωνική και πολιτιστική ελευθερία και τα δημοκρατικά δικαιώματα των ανθρώπων.

Επιπλέον, όπως επισημαίνει ο Λύσανδρος, η αμείλικτη τόλμη δημιουργεί ύβρη, η οποία, με τη σειρά της, προσκαλεί τη Νέμεση (την αρχαία ελληνική θεά της τιμωρίας για τις κακές πράξεις και της αγανάκτησης εναντίον τους). Και η Νέμεσις μπορεί να πάρει μια απροσδόκητη, απρόβλεπτη μορφή, για την οποία τα υπανθρώπινα πλάσματα που απαρτίζουν την παγκοσμιοποιητική ομάδα των συνωμοτών μπορεί να μην είναι προετοιμασμένα.

Είτε συμβαίνει αυτό είτε όχι, το ερώτημα που τίθεται σήμερα είναι αν η συντονισμένη δράση σε παγκόσμιο επίπεδο μπορεί ακόμη να αποτρέψει μια παγκόσμια καταστροφή με το πρόσχημα της εγκαθίδρυσης ενός ολοκληρωτικού παγκόσμιου κράτους. Αλλά για να εμπλακεί σε μια τέτοια δράση, μου φαίνεται ότι η ανθρωπότητα θα χρειαστεί θάρρος, όχι τόλμη, το επόμενο διάστημα.