Γνωρίζουμε, τονίζει ο π. Θεόδωρος Ζήσης, ότι «έχει όντως μολυνθεί επικίνδυνα η πνευματική ατμόσφαιρα της Ορθοδόξου Εκκλησίας∙ το εκκλησιαστικό κλίμα έχει αλλάξει∙ μεταλλαγμένα πνευματικά προϊόντα κυκλοφορούν, ακόμη και στον χώρο του Ορθοδόξου Μοναχισμού. Αυτά αποτελούν το αληθινό οικολογικό πρόβλημα, με το οποίο θα έπρεπε να ασχολούνται οι εκκλησιαστικοί ηγέτες («Θεοδρομία» – Απριλ – Ιούν. 2003, σελ. 284 και 288).  

Αυτή την πνευματική μόλυνση, που έχει σωτηριολογικές συνέπειες, ενθαρρύνει – ενισχύει και η Μετα-Πατερική Ακαδημία του Βόλου, που λειτουργεί ως κίονας της αιρέσεως «οικουμενισμός». 

Η Ακαδημία μη αντιλαμβανόμενη την Ορθόδοξη (αυστηρή) γεωμετρία της Πίστεως, σκύβει στην μόλυνση του περιβάλλοντος, ως πνευματικό υποκατάστατο μιας ορθής θεολογικής δημιουργίας, στην οποία τόσο υστερεί.  

Βλέπουμε δηλ. πρωτοβουλίες της υπέρ της «πράσινης ανάπτυξης» στη συνεργασία της με το παγκόσμιο δίκτυο W.W.F. (Ελλάς), καινογραφούσα στο σημερινό λεξιλόγιο λέξεις «σύμβολα», προπαγανδιστικής υφής – δυναμικής, όπως: 

«πράσινη ανάπτυξη», «πράσινη ενορία» κ.λ.π. Λέξεις που τα συμφέροντα των παγκοσμιοποιητών – Νονών της ενέργειας επινόησαν.  

Οι «πράσινες» θέσεις της Ακαδημίας είναι περίεργες επικοινωνιακά, αφού αποσιωπά ότι οι πλούσιοι ευθύνονται για την καταστροφική πορεία του πλανήτη μέσα από την μηχανοποίηση της ζωής, μέσα από τον ρυπογόνο βιομηχανικό (αυξανόμενο) πυρετό και μέσα από την επιβλαβή ανάπτυξη, δηλ. τον ανορθόδοξο τρόπο εκτέλεσης των τεχνικών έργων – οδικών αρτηριών με σκοπό το κέρδος. 

Θα μπορούσε άριστα (η Ακαδημία) να αναπτύξη θεωρητικά και αναλυτικά το κεφάλαιο «Καπιταλισμός – κλιματική κρίση», την διασύνδεση δηλ. ανάμεσα στον Καπιταλισμό και στην καταστροφή του περιβάλλοντος, με προσκλήσεις σε ειδικούς ερευνητές – αναλυτές. 

Να θυμίσουμε, ότι ο Πρόεδρος Νίξον (Η.Π.Α.) το 1970 κάλεσε σε εκστρατεία για την προστασία του περιβάλλοντος, ενώ στο Βιετνάμ πραγματοποιούσε «οικοκτονία»… 

Ας μην ξεχνάμε και τα ατυχήματα των σταθμών ατομικής ενέργειας (Σοβιετική Ένωση – Τσερνόμπιλ). 

Χριστιανικά, πνευματικά, η οικολογική κρίση αποτελεί άλλη μια όψη της κοινωνικής (αμαρτίας) κρίσης. 

Η κοινωνία, το περιβάλλον, ολόκληρη η Φύση, δεν θεραπεύονται (μόνο) με τεχνοκρατικές μεθόδους. Δυστυχώς, τα οικολογικά κινήματα περιορίζονται μόνο στην φυσική – βιολογική διάσταση της ζωής, αγνοώντας την αμαρτία – αποστασία από τον Θεό. 

Η αληθής οικολογία δεν νοείται χωρίς μια αδιάσπαστη ενότητα Θεού και ανθρώπου, μια πραγματικότητα που τονίζει η Γραφή. 

Οι αντιδράσεις της Φύσης ξεφεύγουν από τα όρια των τεχνικο-επιστημονικών ερμηνειών του ανθρώπου, όταν το κρίνει παιδαγωγικά ο Θεός. Στην Αποκάλυψη διαβάζουμε: «Και ο τέταρτος (άγγελος) εξέχεε την φιάλην αυτού επί τον ήλιον∙ και εδόθη αυτώ καυματίσαι τους ανθρώπους εν πυρί… και ου μετενόησαν (οι άνθρωποι) δούναι αυτώ δόξαν» (Αποκ. 16, 8-9). 

Όταν υπάρχουν πόλεμοι, φτώχεια, εκτρώσεις, αποφυγή τεκνογονίας, παράνομες και αφύσικες συμβιώσεις, διαζύγια, απιστία, αιρέσεις κλπ, τότε η «πράσινη» επιστημονική – οικολογική μέριμνα δεν επαρκεί για την προστασία της ζωής, για την αναχαίτιση της επεμβάσεως του Θεού. Χρειάζεται ΜΕΤΑΝΟΙΑ. Δεν σώζουν οι Ανεμογεννήτριες και οι Φωτοβολταϊκές μονάδες! 

Την δεκαετία του 1970, ο οικολόγος Καθηγητής μαθηματικός στο Παρίσι Πιέρ Σαμουέλ, έγραψε στο βιβλίο του «ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ»: 

«… πρέπει να καταργηθούν και τα ευνοϊκά φορολογικά μέτρα για τους πολυτέκνους. Η χορήγηση ολόκληρου του μισθού για εγκυμοσύνη και γέννα πρέπει επίσης να καταργηθεί∙ σπρώχνει τις γυναίκες στο να μην εργάζονται και να περιορίζονται στο ρόλο της μητέρας… καμμιά επιχορήγηση που να ευνοεί την τεκνοποίηση, και η φορολογία των ατόμων να είναι ανεξάρτητη από το πόσα παιδιά έχουν. Προφανώς, τον σκοπόν αυτόν θα τον πλησιάζουμε κλιμακωτά. 

Ερώτημα: Αλήθεια, αυτές τις θέσεις, εχθρικές για την μητρότητα και την ζωή, τις πρεσβεύει αυτό το παγκόσμιο δίκτυο W.W.F. (Ελλάς) της «πράσινης ανάπτυξης»; 

Πριν προσθέσω μερικές φιλοσοφικές παρατηρήσεις για την γλώσσα που χρησιμοποιεί η Ακαδημία, να τονίσω ότι πολλές φορές οι ομιλίες και οι συμπροσευχές των «πράσινων» επισκόπων με άλλους θρησκευτικούς ηγέτες, θυμίζουν τον Ορφικό ύμνο της γης, ενώ οι λόγοι των πολιτικών για «πράσινη ανάπτυξη» προπαγανδίζουν στρατηγικές δημιουργίας νέων αγορών – επιχειρηματικών ευκαιριών, με στόχο το κέρδος (χρήμα…). 

Η έννοια «γλώσσα» συμπεριλαμβάνει κάθε μορφή εκφραστικής δραστηριότητας, όπως (π.χ.) «γλώσσα της Αρχιτεκτονικής» ή «γλώσσα του Σώματος» ή «γλώσσα της Μουσικής». 

Είναι φυσική πραγματικότητα όλα τα πράγματα να κοινοποιούν στη νόησή μας το πνευματικό τους περιεχόμενο, γι’ αυτό και η δια των λέξεων κοινοποιήσεις έχουν μεγίστη βαρύτητα. Εκ προοιμίου να τονίσουμε, ότι η γλώσσα της Ακαδημίας είναι «Δανεική», μη Ορθόδοξη (νοηματικά) σε πολλές πτυχές της, καθ’ ότι Μετα-Πατερική, οικουμενιστική. Παράδειγμα ο προσδιορισμός «Πράσινη Ορθοδοξία και παράλληλες δράσεις» που χρησιμοποιεί. 

Οι όροι – λέξεις «πράσινη ενορία» ή «πράσινος πατριάρχης» δεν αρμόζουν στην Ορθόδοξη Εκκλησία, ως προσθετικά – προσθεσιακά στοιχεία στην υπόστασή της, στο πιστεύω της. Είναι σαν αν ομολογεί – παραδέχεται η ακαδημία, ότι χρήζει η Εκκλησία μιας ιδιαίτερης εννοιακής πλαισίωσης  σήμερα, που δεν την είχε μέχρι τώρα. Αν πάλι ισχυρισθεί, ότι απλώς φανερώνουμε την υπάρχουσα οικολογική συνείδηση της Ορθοδοξίας, τότε προς τι η προσχώρηση στην «παγκόσμια πράσινη φιλοσοφία», που είναι στη βάση της ειδωλολατρική, ενδοκοσμική, άθεη; 

Ανατρέχοντας στις εργασίες της Λέσχης της Ρώμης (Απρίλιος 1968), όπου εκατό (100) περίπου διανοούμενοι, ανώτεροι υπάλληλοι και βιομήχανοι, από δέκα (10) περίπου χώρες, με τη βοήθεια του Μ.ΙΤ. (Τεχνολογικό Ινστιτούτο Μασσαχουσέτης), σχεδίασαν «μοντέλο του κόσμου», ξεκινώντας από πέντε (5) παράγοντες και τις μεταξύ τους επιδράσεις. 

Αυτοί οι παράγοντες ήταν:  

α) Πληθυσμός (έλεγχος γεννήσεων) β) Παραγωγή τροφίμων γ) βιομηχανική παραγωγή δ) πηγές και ε) Μόλυνση, θέτοντας ως στόχους τους εξής (μέχρι το 2100): 1) Ο πληθυσμός της γης να σταθεροποιηθεί με τον έλεγχο των γεννήσεων 2) Οι επενδύσεις για την παραγωγή βιομηχανικών ειδών να ελαττωθούν και το πλεόνασμα να στραφεί προς τους δύο επόμενους τομείς δηλ. 3) Υπηρεσίες 4) Γεωργία, με ταυτόχρονη προστασία των εδαφών και χρησιμοποίηση των διαφόρων οργανικών υπολειμμάτων για λίπανση 5) Ελάττωση της μόλυνσης, σχετικά με κάθε μονάδα παραγωγής, στο τέταρτο τους ύψος της του 1970 6) Αύξηση της διάρκειας των προϊόντων 7) Γενική ανακύκλωση. 

Κατέληξαν, ότι αν κι ένας μονάχα απ’ αυτούς τους όρους δεν πραγματοποιηθεί, τότε πριν από το 2100 μας περιμένει η κατάρρευση (Από το βιβλίο «οικολογία», του Πιέρ Σάμουελ – Εκδόσεις Βέργος, σελ. 104-105). 

Ερωτήματα: Για ποιες τιμές των επτά (7) μεταβλητών όρων εργάζεται – εγκρίνει ή όχι η WWF (Ελλάς); Πιστεύει, ότι ο πληθυσμός της γης πρέπει να ελεγχθεί δια μέσου του ελέγχου των γεννήσεων (μέθοδοι αντι-σύλληψης, εκτρώσεις) ή όχι; 

Τέλος, να σημειώσουμε ότι αυτή η τάση – δίψα προσθετικής (εννοιακής) αναδόμησης της Εκκλησίας (που έχουμε αναφέρει) είναι ένα χαρακτηριστικό σύνδρομο των αιρέσεων και ιδίως του οικουμενισμού. Βλέπε και τις αιρετικές «προσθήκες» στην Κρήτη. Επίσης να υπογραμμίσουμε, ότι τα διάφορα (χρηματικά) προγράμματα είναι αυτά που αλλοίωσαν και το φρόνημα του Αγίου Όρους. Πολλοί Άγιοι επιδρούσαν ευεργετικά στο περιβάλλον και στα άγρια ζώα∙ ήταν όντως πράσινοι, αλλά μόνο με την προσευχή, την άσκηση και το αγωνιστικό Ορθόδοξο φρόνημα.