“ΗΑμερική δεν μπορεί να δώσει στην Ουκρανία τόσα όπλα. Ένας πυρηνικός πόλεμος ξεκινά”, είναι ο τίτλος άρθρου έγκριτου Διεθνούς ΜΜΕ, ειδικευμένου σε αμυντικά θέματα, του οποίο τα κυριότερα σημεία είναι τα ακόλουθα:
“Η Ρωσία εξαπέλυσε την Παρασκευή μια από τις μεγάλες πυραυλικές επιθέσεις της στην ενεργειακή υποδομή της Ουκρανίας, εκτοξεύοντας σύμφωνα με πληροφορίες 76 πυραύλους κρουζ, πλήττοντας πολλές πόλεις σε ολόκληρη τη χώρα. Ουκρανοί αξιωματούχοι δήλωσαν ότι η μισή χώρα είναι χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, ενώ το Χάρκοβο έχει μείνει χωρίς ενέργεια σχεδόν πλήρως.
Η Ουκρανία μπορεί να μην είναι επαρκώς προετοιμασμένη για αυτή την πιθανή επίθεση και έχει ζητήσει τεράστια νέα υποστήριξη από τη Δύση ένα αίτημα το οποίο, εάν εκπληρωθεί, θα μπορούσε να θέσει την εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ σε απαράδεκτο κίνδυνο.
Ο Economist δημοσίευσε την Πέμπτη μια σειρά τριών άρθρων που αξιολογούν τον πόλεμο Ρωσίας-Ουκρανίας από την οπτική γωνία των τριών κορυφαίων αξιωματούχων στο Κίεβο, του Προέδρου Volodymyr Zelensky, του Διοικητή των Ουκρανικών Ενόπλων Δυνάμεων, Valery Zaluzhny και του Διοικητή των χερσαίων δυνάμεων της Ουκρανίας, Oleskandr Syrsky.
Την ίδια μέρα στον Guardian, ο υπουργός Άμυνας Oleskii Reznikov επανέλαβε τις προειδοποιήσεις του.
Η ενιαία αξιολόγησή τους αποκάλυψε, για πρώτη φορά σε δημόσιο φόρουμ, ότι η θέση της Ουκρανίας στον πόλεμό της εναντίον της Ρωσίας είναι πιο δύσκολη από ότι πιστεύεται συνήθως και ότι για να έχουν την δυνατότητα να κερδίσουν, θα πρέπει να λάβουν τεράστια πρόσθετη στρατιωτική και οικονομική υποστήριξη, κυρίως από οι Ηνωμένες Πολιτείες.
Αυτό θέτει τις ΗΠΑ σε επισφαλή θέση, καθώς η Ουάσιγκτον πρέπει να εξισορροπήσει το εύρος των αιτημάτων που υποβάλλει το Κίεβο με τις επιπτώσεις που θα είχε στην εθνική ασφάλεια των Ηνωμένων Πολιτειών.
Η πραγματικότητα είναι ότι τα συμφέροντα του Κιέβου, όσο ισχύουν για τη χώρα τους, δεν είναι ταυτόσημα με τα συμφέροντα της Αμερικής.
Το τελικό αποτέλεσμα είναι ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θέλουν να βοηθήσουν την Ουκρανία να αμυνθεί, αλλά πρέπει να βάλουν φρένο όταν ο εφοδιασμός του Κιέβου θέτει σε κίνδυνο τη δική μας εθνική ασφάλεια.
Ο Ζαλούζνι εξήγησε ότι η Ρωσία ασκούσε πίεση στις Ουκρανικές Ένοπλες Δυνάμεις (UAF) σε όλη την « γραμμή του μετώπου των 1.500 χιλιομέτρων». Είναι κρίσιμο, τόνισε ο Στρατηγός, «να κρατήσουμε αυτή τη γραμμή και να μην χάσουμε άλλο έδαφος» γιατί είναι «δέκα έως 15 φορές πιο δύσκολο να το απελευθερώσεις από το να μην το παραδώσεις».
Πίσω από τις γραμμές του μετώπου, ο Zaluzhny είπε ότι οι Ρώσοι χτίζουν μια νέα τεράστια δύναμη για να εξαπολύσουν μια χειμερινή επίθεση. «Υπολογίζουμε ότι έχουν εφεδρεία 1,2 έως 1,5 εκατομμυρίων ανθρώπων», είπε, αλλά ετοιμάζουν συγκέντρωση «περίπου 200.000 νέων στρατιωτών» για να επιτεθούν στις ήδη τεντωμένες γραμμές της Ουκρανίας.
Για να προετοιμαστεί για αυτή τη δύναμη εισβολής, ο διοικητής Στρατηγός προσπαθεί να περιορίσει τον αριθμό των στρατευμάτων που τοποθετεί στην πρώτη γραμμή, ώστε να μπορεί και αυτός να προετοιμάσει μια αμυντική δύναμη σε μια ασφαλή περιοχή μακριά από τις μάχες. «Είθε οι στρατιώτες στα χαρακώματα να με συγχωρήσουν», ζήτησε ο Ζαλούζνι, επειδή έπρεπε να προετοιμάσει δυνάμεις κρούσης για μάχη «για τις πιο παρατεταμένες και βαρύτερες μάχες» που αναμένει τον Ιανουάριο ή τον Φεβρουάριο.
«Ξέρω ότι μπορώ να νικήσω αυτόν τον εχθρό», δήλωσε, «αλλά χρειάζομαι πόρους. Χρειάζομαι 300 τανκς, 600-700 IFV (οχήματα μάχης πεζικού), (και) 500 οβιδοβόλα». Ο Ζαλούζνι, είπε, «θα μιλούσε στον MilleyΣτρατηγό επικεφαλής του Μικτού Επιτελείου των ΗΠΑ) για αυτό». Το UAF χρειάζεται τό στρατιωτικό υλικό για να έχει την ευκαιρία να επιτύχει τον στόχο που έχει δώσει ο Zelensky στους Στρατηγούς του.
«Ο ουκρανικός λαός δεν θέλει να συμβιβαστεί στο έδαφος», είπε ο Πρόεδρος, «και γι’ αυτό είναι πολύ σημαντικό… να πάμε στα σύνορά μας του 1991» που περιλαμβάνει την Κριμαία.
Η απόκτηση περισσότερου εξοπλισμού για να μπορέσει η Ουκρανία να ανακτήσει όλα τα εδάφη που χάθηκαν πριν από το 2014 σηματοδοτεί δύο μεγάλα αινίγματα για την Ουάσιγκτον.
Πρώτον, εάν ο Ζαλούζνι έχει δίκιο και με τόσο νέο εξοπλισμό τα στρατεύματά του θα μπορούσαν να απωθήσουν τα ρωσικά στρατεύματα και εάν ο Ζελένσκι σκοπεύει να ανακαταλάβει στρατιωτικά την Κριμαία, οπότε οι πιθανότητες να καταφύγει η Ρωσία σε τακτικά πυρηνικά όπλα θα αυξηθούν απότομα.
Δεύτερον, δεν είναι καθόλου σαφές πού θα βρει η Δύση την ποσότητα τεθωρακισμένων που ζητά ο Ουκρανός στρατηγός. Οι περίπου 1.500 μονάδες τεθωρακισμένων οχημάτων που αναζητά η Zaluzhny θα ήταν, σύμφωνα με τον Economist, ένα οπλοστάσιο «μεγαλύτερο από το σύνολο των τεθωρακισμένων δυνάμεων των περισσότερων ευρωπαϊκών στρατών».
Ήδη οι Ηνωμένες Πολιτείες και τα περισσότερα κράτη της Δυτικής Ευρώπης έχουν δώσει τόσα πολλά όπλα και πυρομαχικά στην Ουκρανία που τα δικά τους οπλοστάσια βρίσκονται σε επικίνδυνα χαμηλά επίπεδα.
Μόνο οι Ηνωμένες Πολιτείες, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γερμανία έχουν τους τύπους σύγχρονων αρμάτων μάχης και πυροβολικού που αναζητά η Ουκρανία, και μέχρι στιγμής καμία δεν έχει υπογράψει να αποχωριστεί πολλές εκατοντάδες από τα οχήματα που χρειάζονται οι δικές τους δυνάμεις για να διασφαλίσουν την εθνική τους ασφάλεια.
Εάν ο Μπάιντεν δώσει στον Ζελένσκι όλα τα όπλα που ζητούν οι Στρατηγοί του ,μαζί με ένα διευρυμένο πρόγραμμα εκπαίδευσης Ουκρανών στρατιωτών που μόλις ανακοίνωσε το Πεντάγωνο, είναι πιθανό η Ουκρανία να σημειώσει αρκετή πρόοδο εγκαίρως για να διώξει τη Ρωσία από την Ουκρανία.
Όμως, ο εφοδιασμός της Ουκρανίας, ενός έθνους με το οποίο δεν έχουμε αμοιβαία αμυντική συνθήκη, με το εύρος του αιτήματός τους θα έθετε σε κίνδυνο την εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ με την εξάντληση της δικής μας τεθωρακισμένης δύναμης.
Αντίστροφα, αν δίναμε τα εκατοντάδες τανκς και άλλα τεθωρακισμένα οχήματα και θέσουμε τον ρωσικό έλεγχο της Κριμαίας σε κίνδυνο, οι πιθανότητες να καταφύγει ο Πούτιν στα πυρηνικά όπλα θα ήταν πιθανή.
Μόλις πριν από λίγες μέρες ο Πούτιν υποστήριξε ότι αν τεθεί σε κίνδυνο το ρωσικό έδαφος, θα σκεφτόταν να χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα. Οι Ρώσοι σε όλο το πολιτικό φάσμα θεωρούν την Κριμαία «ιερό» ρωσικό έδαφος. Θα ήταν ανόητο να διευκολύνουμε και να υποστηρίξουμε μια ουκρανική επίθεση στην Κριμαία που θα μπορούσε να προκαλέσει πυρηνική απάντηση.
Τα συμφέροντα εθνικής ασφάλειας της Ουκρανίας σε αυτόν τον πόλεμο είναι σαφή και δικαιολογημένα. Θα κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους για να εκδιώξουν τους Ρώσους εισβολείς. Κανείς στη Δύση δεν αμφισβητεί τις στάσεις ή τους στόχους του.
Ωστόσο, είναι σημαντικό να επισημανθεί ότι τα ζωτικά εθνικά συμφέροντα της Αμερικής δεν είναι ταυτόσημα με αυτά της Ουκρανίας.
Ανεξάρτητα από τον βαθμό στον οποίο οι Αμερικανοί συμπονούν τα Ουκρανά θύματα αυτού του πολέμου, η πρώτη και πρωταρχική ευθύνη της Ουάσιγκτον είναι να διασφαλίσει την ασφάλεια της χώρας μας, εκπληρώνοντας παράλληλα τις αμοιβαίες αμυντικές μας υποχρεώσεις προς τους συμμάχους του ΝΑΤΟ.
Εάν η ικανοποίηση της επιθυμίας του Κιέβου για όπλα θέτει τη δική μας ασφάλεια σε κίνδυνο, πρέπει να αρνηθούμε.
Εάν η στρατιωτική υποστήριξη της Ουκρανίας δημιουργεί υψηλό κίνδυνο για έναν απελπισμένο Πούτιν να καταφύγει σε πυρηνικά όπλα, πρέπει και πάλι να αρνηθούμε να φτάσουμε τόσο μακριά, καθώς ο δικός μας πληθυσμός και οι σύμμαχοι πιθανότατα θα παρασυρθούν σε έναν πόλεμο χωρίς νίκη.
Η βοήθεια προς την Ουκρανία είναι κατανοητή και κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το τεράστιο ποσό βοήθειας που έχουμε προσφέρει μέχρι στιγμής. Είναι υποχρέωση του Προέδρου Μπάιντεν, ωστόσο, να διασφαλίσει ότι η βοήθεια προς τους άλλους δεν θέτει το δικό μας έθνος σε θανάσιμο κίνδυνο.”
Διαπιστώσεις-Συμπεράσματα
Από τα παραπάνω διαφαίνεται ότι οι ΗΠΑ καλούνται να ισορροπήσουν σε μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στο θέλω, στο μπορώ και στο πρέπει, αναφορικά με την ενίσχυση της Ουκρανίας με πολεμικό υλικό που δε θα διακινδύνευε έναν πυρηνικό πόλεμο με τον Πούτιν.
Η Κριμαία είναι το ιερό δισκοπότηρο για τον Πούτιν και αν ο ενισχυμένος με όπλα από τις ΗΠΑ Ζελένσκι, επιχειρήσει να την ανακαταλάβει , τότε είναι πολύ πιθανό ο Ρώσος Πρόεδρος να κάνει χρήση τακτικών πυρηνικών όπλων, όπως πολλές φορές μέχρι τώρα έχει απειλήσει.
Αυτό θα είχε ολέθριες συνέπειες για ΗΠΑ-Δύση οι οποίες θα έμπαιναν σε ένα πυρηνικό πόλεμο με τη Ρωσία, πράγμα που δεν επιθυμούν με κανένα τρόπο.
Το παραπάνω αποτελεί δίδαγμα για κάθε εμπόλεμη χώρα που ποντάρει σε αμυντική βοήθεια από άλλες χώρες, ότι αυτή δίνεται εάν και εφόσον δεν διακυβεύεται η ασφάλεια, η ειρήνη και η διατήρηση της αμυντικής ισχύος και ικανότητας του κράτους παρόχου της βοήθειας.