Το Κόσοβο ή Κοσσυφοπέδιο αποτελεί μια αμφισβητούμενη γεωγραφική περιοχή και ένα μερικώς αναγνωρισμένο κράτος. Έχει έκταση λίγο μεγαλύτερη από την Κύπρο (10.905 τ.χιλ.) και πληθυσμό περίπου 1.8 εκατ. κατοίκους (92 % Αλβανοί, 7 % Σέρβοι, 1 % άλλες εθνότητες και 97 % μουσουλμάνοι). Πρωτεύουσά του είναι η Πρίστινα (205.000 κάτοικοι) που είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη με κυρίως Αλβανόφωνο πληθυσμό μετά τα Τίρανα. Από το 1999 χρησιμοποιεί το Ευρώ, χωρίς κάποια επίσημη συμφωνία.
Συνορεύει με Σερβία, Αλβανία, Μαυροβούνιο και Σκόπια. Κατά τον μεσαίωνα το Κόσοβο ήταν η καρδιά της Σερβίας και η έδρα του Σερβικού Ορθόδοξου Πατριαρχείου. Μετά την ήττα από τους Οθωμανούς Τούρκους στη Μάχη του Κοσσυφοπεδίου το 1389, η περιοχή χάθηκε για τους Σέρβους. Επανεντάχθηκε στη Σερβία το 1913 μετά την ήττα των Οθωμανών στους Βαλκανικούς Πολέμους και το 1918 έγινε επίσημα επαρχία της Σερβίας.
Στις 17 Νοεμβρίου του 2007, στις βουλευτικές εκλογές, αναδείχθηκε νικητής ο Αλβανικής εθνικότητας Χασίμ Θάτσι, ο οποίος ήταν υπέρ της ανεξαρτησίας της επαρχίας από τη Σερβία. Στις 28 Νοεμβρίου 2007, η διεθνής τρόικα ανακοίνωσε την αποτυχία των συνομιλιών με την Σερβία στο Μπάντεν της Αυστρίας. Το Απρίλιο του 2008 υιοθετήθηκε το πρώτο Σύνταγμα του Κοσόβου και τον Ιούνιο του 2008 οι Κοσοβάροι προχώρησαν στη σύσταση εθνοσυνέλευσης.
Το Κόσοβο βρισκόταν από το 1999 υπό την προσωρινή διοίκηση του ΟΗΕ και τη στρατιωτική προστασία του ΝΑΤΟ. Τον Ιανουάριο του 2009, το Κοσσυφοπέδιο απέκτησε τον πρώτο δικό του στρατό με την ονομασία Δύναμη Ασφαλείας του Κοσόβου (KSF). Ο στρατός του απαρτίζεται κυρίως από πρώην μέλη του αντάρτικου στρατού Αλβανών UCK.
Σύγχρονο σημείο κομβικής πολιτικής σημασίας, γεωστρατηγικής καμπής και συγκρούσεων αποτελεί η μονομερής ανακήρυξη της ανεξαρτησίας του Κοσόβου από τη Σερβία, με το όνομα «Δημοκρατία του Κοσόβου», στις 17 Φεβρουαρίου 2008. Η Σερβία δεν αποδέχθηκε την απόσχισή του και θεωρεί το Κοσσυφοπέδιο αυτόνομη επαρχία της Σερβίας και εξ αυτού του λόγου προσέφυγε τότε στον ΟΗΕ.
Το ανεξάρτητο Κόσοβο αναγνωρίσθηκε άμεσα από κάποιες χώρες, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ, Ηνωμένου Βασιλείου, Ιταλίας, Γερμανίας και Γαλλίας. Από την άλλη, Ρωσία και Κίνα θεωρούν την απόσχισή του από την Σερβία ως παράνομη. Επί του παρόντος, 98 κράτη μέλη του ΟΗΕ αναγνωρίζουν τη Δημοκρατία του Κοσσυφοπεδίου, 94 κράτη δεν την αναγνωρίζουν και 5 δεν έχουν λάβει σαφή θέση. Η Ελλάδα δεν αναγνωρίζει το Κόσοβο ως ανεξάρτητο κράτος.
Τον Οκτώβριο του 2008, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ενέκρινε το αίτημα της Σερβίας να παραπέμψει στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης το ζήτημα της μονομερούς απόφασης του Κοσσυφοπεδίου να κηρύξει την ανεξαρτησία του. Το 2010, το Διεθνές Δικαστήριο αποφάσισε ότι η ανεξαρτησία του Κοσόβου δεν παραβίασε το διεθνές δίκαιο και απέρριψε το αίτημα και τις σχετικές διεκδικήσεις της Σερβίας.
Τον Απρίλιο του 2013, οι δύο χώρες συνήψαν συμφωνία στις Βρυξέλλες υπό την αιγίδα της ΕΕ. Στη συμφωνία προβλέπεται ένας ορισμένος βαθμός αυτονομίας για τους Σέρβους του
βορείου Κοσόβου, με υπαγωγή τους όμως στην Πρίστινα. Βελιγράδι και Πρίστινα συμφώνησαν επίσης ότι καμία από τις δύο χώρες δεν θα έχει δικαίωμα βέτο σε πιθανή ένταξη μιας από τις δύο χώρες σε διεθνή οργανισμό, όπως ΝΑΤΟ, ΕΕ, κλπ. Το Κόσοβο έγινε δεκτό στο ΔΝΤ και είναι μέλος της Παγκόσμιας Τράπεζας.
Η σύγχρονη Αλβανο-Σερβική διένεξη και σύγκρουση έχει τις ιστορικές της ρίζες στην εκδίωξη των Αλβανών από περιοχές που ενσωματώθηκαν στο τότε Πριγκιπάτο της Σερβίας το έτος 1878. Κατά τη διάρκεια και μετά τον σερβο-τουρκικό πόλεμο του 1876-1878, περίπου 50.000 μουσουλμάνοι, κυρίως Αλβανοί, εκδιώχθηκαν από τον σερβικό στρατό από το Οθωμανικό σαντζάκι του Νις και κατέφυγαν στο βιλαέτι του Κοσσυφοπεδίου, αφήνοντας πίσω τους ισχυρά εθνοτικά μίση και ζέουσα θρησκευτική έχθρα.
Το 1901, οι Αλβανοί επιτέθηκαν, λεηλάτησαν και έκαψαν μερικώς τις πόλεις Νόβι Παζάρ, Σιένιτσα και Πρίστινα και σφάγιασαν Σέρβους στην περιοχή Κολάσιν. Υπήρξε μια ακόμη Αλβανική εξέγερση το 1912. Μετά την ήττα των Οθωμανών στον Α΄ ΠΠ και την Συνθήκη του Λονδίνου, το Δυτικό Κόσοβο παραχωρείται στο Βασίλειο του Μαυροβουνίου και το Ανατολικό στο Βασίλειο της Σερβίας.
Το 1929, η χώρα μετατράπηκε σε Βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας. Από το 1912 έως και το 1941, πραγματοποιήθηκε από την κυβέρνηση του Βελιγραδίου μια μεγάλης κλίμακας σερβικού επαναεποικισμού στο Κόσοβο. Μετά την εισβολή του Άξονα στην Γιουγκοσλαβία, το 1941, το μεγαλύτερο μέρος του Κοσόβου ανατέθηκε στην ελεγχόμενη από τους Ιταλούς Αλβανία, με το υπόλοιπο να εποπτεύεται-ελέγχεται από τη Γερμανία και τη Βουλγαρία.
Με τη υιοθέτηση συντάγματος από την Γιουγκοσλαβία, το 1974, άρχισε η μεγάλη άνοδος του αλβανικού εθνικισμού στο Κόσοβο και οι αντιδράσεις αυξήθηκαν με τους εθνικιστικούς αλβανικούς εορτασμούς της 100ής επετείου από την ίδρυση της «Ένωσης του Πρίζρεν» το 1978. Οι Αλβανοί θεωρούσαν τους εαυτούς τους τόσο ως μια αδικημένη μειονότητα μέσα στη Γιουγκοσλαβία όσο ομοίως και ως δεύτερης κατηγορίας πολίτες σε σύγκριση με τα λοιπά έθνη της Γιουγκοσλαβίας.
Και ήταν αυτός ο κύριος λόγος που οι Αλβανοί απαίτησαν το Κοσσυφοπέδιο να αποτελεί και αυτό μια ακόμη ισότιμη συνιστώσα δημοκρατία μαζί με τις άλλες δημοκρατίες της Γιουγκοσλαβίας. Το 1981, οι Αλβανικές διαμαρτυρίες, διαδηλώσεις και ταραχές για το καθεστώς του Κοσόβου είχαν ως αποτέλεσμα να κηρυχθεί η περιοχή σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, να εισέλθει ο στρατός της Γιουγκοσλαβίας στο Κοσσυφοπέδιο και να συντρίψει δια της βίας τις διαδηλώσεις και τις ταραχές.
Οι εθνοτικές εντάσεις και διαφορές συνέχισαν να επιδεινώνονται στο Κόσοβο σε όλη την δεκαετία του 1980. Το 1989, ο Πρόεδρος της Σερβίας Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς μείωσε το ειδικό καθεστώς αυτονομίας του Κοσόβου και έκτοτε ξεκίνησε μια αισθητή καταπίεση κατά του αλβανόφωνου πληθυσμού. Οι Αλβανοί του Κοσόβου απάντησαν με κάποιας μορφής αυτονομιστικό κίνημα, με ανυπακοή σε θέματα εκπαίδευσης και φορολογίας, με ίδρυση νέων δικών τους δομών, κλπ, με απώτερο στόχο την επίτευξη της ανεξαρτησίας του Κοσόβου.
Τον Ιούλιο του 1990, οι Αλβανοί του Κοσσυφοπεδίου διακήρυξαν την ύπαρξη της Δημοκρατίας του Κοσσυφοπεδίου και την ανακήρυξαν κυρίαρχο και ανεξάρτητο κράτος τον Σεπτέμβριο του 1992. Κατά τη διάρκεια της ζωής της, η Δημοκρατία του Κοσσυφοπεδίου αναγνωρίστηκε επίσημα μόνο από την Αλβανία. Και, ωσαύτως, τα γεωπολιτικά θέματα στην ευρύτερη περιοχή ανέβηκαν σε ένα ακόμη ανώτερο επίπεδο διαμαχών, συγκρούσεων και πολιτικής τροχιάς.
Ο αλβανικός πληθυσμός του Κοσόβου απογοητεύθηκε και γινόταν όλο και πιο ταραγμένος, καθώς το καθεστώς του Κοσόβου δεν επιλύθηκε ως μέρος της Συμφωνίας του Ντέιτον, το Νοέμβριο του 1995, που τερμάτισε τον πόλεμο της Βοσνίας. Και ήταν τότε όπου ο Απελευθερωτικός Στρατός του Κοσσυφοπεδίου, γνωστός ως Ουτσεκά (UCK) -που επιδιώκει την απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου από την Σερβία και την τελική δημιουργία της Μεγάλης Αλβανίας-, εξαπέλυσε επιθέσεις κατά του γιουγκοσλαβικού στρατού και της σερβικής αστυνομίας στο Κοσσυφοπέδιο, με αποτέλεσμα να έχουμε τον πόλεμο του Κοσσυφοπεδίου της δεκαετίας του 1990.
Ο πόλεμος του Κοσσυφοπεδίου ξεκίνησε στις 8 Φεβρουαρίου 1998 και έληξε στις τις 11 Ιουνίου 1999. Μετά την αποτυχία εξεύρεσης διπλωματικής λύσης και την αποτυχία της Συμφωνίας του Ρανμπουγιέ, το ΝΑΤΟ παρενέβη, δικαιολογώντας την εκστρατεία του στο Κόσοβο ως έναν ακόμη «ανθρωπιστικό πόλεμο». Στον Αλβανόφωνο στρατό των Ουτσεκά (UCK) προσέφεραν αεροπορική υποστήριξη οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ και χερσαία βοήθεια ο Αλβανικός Στρατός.
Παράλληλα, εκείνη την περίοδο έλαβαν χώρα και οι Νατοϊκοί βομβαρδισμοί κατά της Γιουγκοσλαβίας, από τις 24 Μαρτίου έως τις 10 Ιουνίου του 1999: Με εξωτερικό στόχο να αναγκάσουν τον Μιλόσεβιτς να αποσύρει τις δυνάμεις του από το Κοσσυφοπέδιο. Ο πόλεμος έληξε με τη συνθήκη του Κουμάνοβο. Κατά τη διάρκεια αυτής της σύγκρουσης, εκατοντάδες χιλιάδες Αλβανοί διέφυγαν ή εκδιώχθηκαν βίαια από το Κοσσυφοπέδιο και περισσότεροι από 100.000 Σέρβοι και άλλοι μη Αλβανοί πρόσφυγες εγκατέλειψαν επίσης την επαρχία.
Είναι πολύ σημαντικό να υπενθυμίσω ότι μέσα στην δεκαετία του 1990 έλαβε χώρα και η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας: Την αρχή την έκανε η Σλοβενία. Μετά την Ανακήρυξη της Σλοβενίας ως ανεξάρτητης χώρας, στις 25 Ιουνίου του 1991, η ιστορία κατέγραψε στη συνέχεια και τις άλλες διαχρονικά Ανακηρύξεις των πρώην χωρών της χώρας του Στρατάρχη Τίτο, φτάνοντας έτσι το τέλος της κάποτε ομόσπονδης σοσιαλιστικής Γιουγκοσλαβίας. Με την Σερβία να γίνεται διεθνώς ανεξάρτητη χώρα στις 3 Ιουνίου 2006. Και να ακολουθεί το Κοσσυφοπέδιο το 2008.
Η άνοδος του σημερινού πρωθυπουργού του Κοσόβου Άλμπιν Κούρτι, τον Μάρτιο του 2021, και του κόμματος Vetëvendosje (Αυτοδιάθεση), που συνδυάζει έναν πιο αριστερό προσανατολισμό με πιο έντονο εθνικιστικό τόνο και χροιά, συμπεριλαμβανομένης της θέσης του υπέρ μιας ενοποίησης της Αλβανίας και του Κοσόβου, έχει διαμορφώσει μια πολύ πιο σκληρή γραμμή στις διαπραγματεύσεις και τις σχέσεις με τη Σερβία.
Πριν μερικές εβδομάδας η κυβέρνηση του Άλπμιν Κούρτι έδωσε διορία 1 μήνα στους ιδιοκτήτες οχημάτων στο βόρειο Κόσοβο, που φέρουν πινακίδες τις οποίες εξέδωσαν οι
σερβικές αρχές να τις αντικαταστήσουν με πινακίδες του Κοσόβου. Ακόμη, αποφάσισε να μην γίνονται αποδεκτές οι σερβικές αστυνομικές ταυτότητες για την είσοδο στο Κόσοβο και οι κάτοχοί τους θα προμηθεύονται στα σύνορα προσωρινό έγγραφο που θα τους εξασφαλίζει διάρκεια παραμονής 90 ημερών.
Οι εξελίξεις αυτές κατέβασαν στους δρόμους Σέρβους του Κοσόβου που έστησαν οδοφράγματα σε δύο οδικές αρτηρίες που οδηγούν προς τα διοικητικά σύνορα με την Σερβία τοποθετώντας βαριά φορτηγά, ενώ μέχρι και οι σειρήνες ήχησαν σε όλες τις πόλεις του βορείου Κοσόβου όπου οι Σέρβοι αποτελούν πλειοψηφία. Κατά μήκος του ποταμού Ίμπαρ που χωρίζει το βόρειο και το νότιο τμήμα της Μιτρόβιτσα έχουν αναπτυχθεί ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις και στρατιώτες της διεθνούς ειρηνευτικής δύναμης KFOR.
Τα ΜΜΕ έγραψαν πρόσφατα για αυτή τη νέα διένεξη: «Άναψε πάλι η θρυαλλίδα στο Κόσοβο: Νέα πιθανή εστία γεωπολιτικής έντασης», «Παίρνει φωτιά το Βαλκανιζατέρ! Ο πόλεμος χτυπάει την πόρτα του Κοσόβου: Σειρήνες συναγερμού, πυροβολισμοί και τραυματισμοί. Πήρε θέση κι η Μόσχα», «Κρίση στο Κόσοβο: Γιατί βρέθηκαν ένα βήμα πριν τη ρήξη Σέρβοι και Αλβανοί», «Ράμα: Κόσοβο και Σερβία έχουν δύο δρόμους να επιλέξουν, ο ένας είναι ο πόλεμος», κλπ.
Εν τέλει, στις 27 Αυγούστου 2022, Σερβία και Κόσοβο τα βρήκαν. Ο Μπορέλ της ΕΕ έγραψε: «Έχουμε συμφωνία. Η Σερβία συμφώνησε να καταργήσει τα έγγραφα εισόδου/εξόδου για τους κατόχους ταυτοτήτων του Κοσόβου και το Κόσοβο συμφώνησε να μην εισάγει τέτοια έγγραφα για τους κατόχους σερβικών ταυτοτήτων».
Η μεγάλη, πικρή και τρέχουσα αλήθεια είναι ότι, μετά την είσοδο της ανθρωπότητας στην λεγόμενη και νοηματοδοτούμενη σιωνιστική «Εποχή του Υδροχόου ή Εωσφόρου» των «πεφωτισμένων», το 1990, ο κόσμος ολόκληρος μπήκε στην εποχή των προσχεδιασμένων διενέξεων, συγκρούσεων και πολέμων. Που θα καταλήξουν στον προγραμματισμένο από τις σκοτεινές δυνάμεις επίγειο γενικό ολοκαύτωμα και στον γιγάντιο αποπληθυσμό της γης.
Το δημόσιο σύνθημα για να ξεκινήσουν όλα αυτά τα παγκόσμια γεγονότα και εν γένει η διεξαγωγή του τρίτου γενικού ή μεγάλου πολέμου δόθηκε «ορθά-κοφτά» μέσα στο Κογκρέσο των ΗΠΑ από τον πατέρα Μπους στις 9 Σεπτεμβρίου 1990. Όπου τότε ο ίδιος μίλησε ανοιχτά και για πρώτη φορά για τη Νέα Τάξη Πραγμάτων: «Έχουμε μπροστά μας να σφυρηλατήσουμε για εμάς αλλά και για τις επόμενες γενιές, μια Νέα Παγκόσμια Τάξη. Κλπ.». Κατά διαβολική σύμπτωση, 11 χρόνια μετά και την ίδια ακριβώς ημέρα, στις 9 Σεπτεμβρίου 2001, είχαμε την πτώση των Δίδυμων Πύργων στη Νέα Υόρκη! Και ο νοών νοείτω!
Αυτή η νεοταξική παγκόσμια «σφυρηλάτηση», που ανέφερε ο πατέρας Μπους, έκανε γεωστρατηγικό «σεφτέ» με την κάποτε Γιουγκοσλαβία το 1991. Η νεοεποχίτικη «σφυρηλάτηση» συνεχίστηκε έκτοτε με εωσφορική «ευλάβεια» ανά την υφήλιο. Η σιωνιστές της Νέας Εποχής, μαζί με τα υποζύγιά τους ανά την οικουμένη, έχουν ήδη καταφέρει ο πλανήτης να βρίσκεται πάνω σε υπερ-γιγάντιες ορατές και αόρατες φωτιές: Από την Ουκρανία, Νορβηγία, Πολωνία, Τατζικιστάν, Αφγανιστάν, Κίνα και Ταϊβάν μέχρι την Λιβύη, Συρία, Ιράν, Σαουδική Αραβία, Ιράκ, Υεμένη και τα Νησιά Σολομώντα.
Το Κόσοβο είναι δυνητικά η αντίστοιχη «μικρή Ουκρανία» της ηπειρωτικής Ευρώπης. Οι σκοτεινές δυνάμεις των κοσμοκρατόρων Ρότσιλντ έχουν και συντηρούν ως «κόρη οφθαλμού» τη φωτιά αναμμένη μέσα στην καρδιά των Βαλκανίων: Στο Κόσοβο!
Και όποτε και εάν ποτέ οι διεθνείς Σιωνιστές χρειασθούν και το περιφερειακό πολεμικό «μπαμ» μέσα στην Γηραιά Ήπειρο, αυτό είναι στην «τρίχα» προετοιμασμένο όσο και πλέον πανεύκολο: Φτάνει μόνον να πεταχτεί ένα «στουπί» βρεγμένο με πολεμική βενζίνη στην μεγαλύτερη σήμερα πυριτιδαποθήκη της ηπειρωτικής Ευρώπης που ονομάζεται Κόσοβο!